Diary | Larry

30

27 Mart 2023

Sonunda omuzlarımdaki yüklerin birinden kurtuldum. Tahmin ettiğimden çok daha fazla hafiflemiş hissediyorum. Şu an kollarımda uyuyan minik bebeğim de oldukça huzurlu görünüyor.

Cesaretimi toplayıp Louis'nin çalıştığı yere gittim. Özellikle iş çıkış saatine denk getirdim. Birlikte eve yürümeyi teklif ettiğimde yüzünün aldığı hal komikti. Hem şüpheci bakıyor hem de memnun bakıyordu. Tabii ben gergin olduğum için gülemedim o an.

Evi terk ettiğimde hamile olduğumu ve Lowell'ın onun bebeği olduğunu söylediğimde az kalsın düşüyordu. Yüzüme donuk bir ifadeyle baktı. Gözleri parladı ama o parıltı çok çabuk geçti. Ona neden daha önce söylemediğimi, neden sakladığımı sordu. Cevaplarımdan tatmin olmayınca beni bayağı azarladı.

Ondan uzun zamandır böyle bir tepki almadığım için sokak ortasında ağlamaya başladım. Benim neler yaşadığımı kimse bilmiyordu. Annem bile tam olarak yabancı bir şehirde bir başıma ne yaptığımı bilmiyordu. Bebeğin nasıl bakıldığına dair bir fikrim yokken orada nasıl hayata tutunmaya çalıştığım konusunda bir fikirleri yoktu. Bebeğim ağlarken onu susturamadığım için nasıl oturup ağladığımı bilmiyorlardı.

Louis'ye tüm bunları söylediğimde eğer haberi olsaydı destek olacağını, birlikte üstesinden gelebileceğimizi söyledi. Daha çok ağlamaya başladım. Sanki ona karşı içimde ne varsa gözyaşlarımla dışarı bıraktım. İki yılın sonunda ilk defa sarıldı bana. O kadar sıkıydı ki sarılışı, o an zaman dursun istedim. Onu, kokusunu, sarılışını, yatıştırıcı sözlerini çok özlemiştim. Ben ona dair her şeyi çok özledim.