"Ulan bari Polat de." dedi. Sesi yalvarır gibi çıkmış gözleri beklentiyle doluydu. "Mirza demiyorsan deme ama en azından Polat de."
"Sen yengeye Elif diyor musun?" dedim alayla bir dizinin repliğine gönderme yaparak.
"Sen Polat de. Gerekirse dünya...
Yaaaaa çok teşekkür ederim. Sizi çok seviyorum ❤️❤️❤️
Oy verip yorum yapmayı unutmayın.
Yorumlarda görüşürüz.
İyi okumalar 🤗 🤗
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
(yine aşırı vibe aldım. Belki ilerde böyle bir sahne???)
💔
Gözden ırak olan gönülden de ırak olur derler. Bir de gönülden ırak olup göze yakın olanlar var. 💔
Pelin dizlerime uzanmış telfonuyla uğraşırken ben saçlarını okşuyordum. Pelin anneme çok benziyordu. Onun saçlarını okşarken annemin saçlarını okşuyormuş gibi hissediyordum. O da ben onun saçlarını okşarken babam okşuyormuş gibi hissediyordu. Çünkü en çok babam saçlarını okşadı.
"Oha!" diye resmen bağırınca korkuyla başımı koltuktan çekip ne olduğunu anlamaya çalıştım. Kafasını dizlerimden çekerken tekrar "Oha!" dedi. Yüzündeki ifade beni korkuturken telefonunda ne gördüğünü merak etmiştim. "Oha oha oha."
"Başlayacağım şimdi ohana Pelin. N'oluyor kızım deli danalar gibi bağırıyorsun?"
"Abla Barlas abi..." dedi sustu. Telfonu bana çevirip çevirmemeyi düşünürken elinden aldım.
Gördüğüm şeyle gözlerim kocaman açılırken telefonum çaldı. Hemen yanımda duran telfona kaydı gözlerim. Arayan kişiyle şaşkınlığım daha da arttı.
Barlas beni arıyordu.
Pelin'in telefonunu bırakıp kendi telefonumu elime aldım. Telfonu açmam ne kadar doğruydu bilmiyorum ama açtım. Derin bir nefes alıp telfonu kulağıma götürdüğümde güçlü durmak için gözlerimi kapattım.
"Elif Naz." dedi. İki adımı birden kullanmıştı.
"Barlas." dedim sesimin titrememesi için insanüstü bir çaba harcayarak.
"Ben evleniyorum." dedi. Gözlerimi daha sıkı yumdum. "Ben senden duydum sen de benden duy istedim." sol elimi ne zaman yumruk yaptım hatırlamıyorum ama tırnaklarım avuç içlerimi parçalıyırdu. "Bir şey demeyecek misin?" dediğinde gözlerimi açtım.
Belki görmeyecekti ama ben yine de gülümsedim. "Tebrik ederim." dedim. Sesim titremedi. Sesimin titremeye hakkı yoktu. Onu iten benken neden gittin diyemezdim. Hele ki ittikten sonra ilk giden benken buna asla hakkım yoktu. "Dilerimki çok mutlu olursun."
"Mutluluk benden gideli çok oldu be güzel kız." Güzelim derdi bana. Güzeldim. Onun güzeli. Şimdi sadece güzel bir kızım onun için. Ama onun değilim. "Hüzün bizi bulmasın yeter."
