"Ulan bari Polat de." dedi. Sesi yalvarır gibi çıkmış gözleri beklentiyle doluydu. "Mirza demiyorsan deme ama en azından Polat de."
"Sen yengeye Elif diyor musun?" dedim alayla bir dizinin repliğine gönderme yaparak.
"Sen Polat de. Gerekirse dünya...
Oy verip yorum yapmayı unutmayın burayı çok özledim. Hepsini okuyacağım.
Bölüm ithafı, Begüm çiçeğime.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
İkizler 19 yaşındayken.
Elif Naz Soyder'den.
Polat, giyinme odasında kendine kıyafet seçerken; ben boydan boya ayna olan o duvarın karışısında yan bir şekilde durmuş vücuduma bakıyordum.
45 yaşında bir kadın olarak yaşıtlarımdan çok daha genç duruyor olduğumun farkındaydım. Mavi ile yan yana geldiğimiz her vakit güzel kızımın arkadaşları tarafından "Abla kardeş gibisiniz." tarzında tatlı iltifatlar alıyordum. Ve bu inanılmaz derecede hoşuma gidiyordu.
Karan'ın arkadaşları beni onun yanında gördüğünde "Oha Karan böyle güzel bir ablan olduğunu bilmiyorduk." tarzı yorumlarda bulunduğunda yakışıklı oğlum babasını aratmayacak derecede bir kıskançlık sergiliyordu. "Annem lan o benim." diyen sesi dağları taşları inletecek kadar yüksek çıkıyordu.
Yolda yan yana yürürken beni hep duvar kenarında yürütüyor, bana bakan herkese kaşlarını çatarak bakıyordu. Fazla kıskançtı. Babasından alışıktım.
Aynada neye baktığımı bilmiyorum. Aslında içten içe hissediyorum fakat buna ihtimal veremiyorum. Olmaz denmişti bana. Olmamıştı. Ama şimdi...
"Naz." diye seslendi Polat giyinme odasından. Görebilecekmişim gibi gözlerim giyinme odasının kapısına kaydı. "Karan'ın aldığı siyah gömleği gördün mü?"
Yüz tane gömleği yokmuş gibi her seferinde onu giymek istiyor oluşu beni gülümsetirdi normalde ama bu defa gözlerim dolmuştu.
İçim bir tuhaf oldu. Cevap vermek istedim fakat Polat'ın yüksek çıkan sesi beni ağlamaya itiyordu.
Benden bir cevap alamayınca "Naz?" dedi tekrar. Sesini duyurmak adına yüksek çıkan sesine doldu gözlerim. Giyinme odasında çıkıp odada olup olmadığımı kontrol etti. Beni aynanın karşısında görünce neden cevap vermediğimi anlayamadı. Onu görmek dolan gözlerimden birer damla düşmesine sebep oldu. "Naz, n'oldu güzelim?"
Endişeli sesi ve gözleri beni daha kötü hissettirince omzumu kaldırıp indirdim küçük bir kız çocuğu gibi. "Niye bağırıyorsun ki bana?"
Afalladı sözlerim karşısında. Kaşları hayretle yukarı doğru kalkarken "Bağırmıyorum." dedi.
Elleri yüzümü buldu. Akan yaşlarımı silerken kaşlarını çatmıştı. "Bağırıyorsun."
