Ineffable Menace of Love (PDA Series #1)

Kabanata 41

Please be vigilant of sudden switches in point of view from first person to third person and back to first person.

Kabanata 41

Reminiscing

"Oo ma'am. Naghiwalay daw po pero hindi rin namin alam kung anong dahilan." dagdag ni manong guard.

Kinapalan ko na ang mukha ko at tinanong pa siya.

"Pwede po bang pumasok ako sa loob? Hindi po ako maninira, gusto ko lang tingnan ang bahay baka po magustuhan ko rin at ako na ang bibili." determinado kong saad sa kaniya.

"Hindi sana pwede ma'am pero pansin ko kasing ilang taon ka nang pabalik balik rito kaya sige ho, pwede po kayong pumasok sa village." agad na inalo niya akong pumasok kaya sumunod na kaagad ako sa kaniya.

Nang malagpasan na namin ang main gate ay napatingin agad ako sa paligid. Walang nagbago, parang inalagaan pa din ang mga puno rito at ang malawak na lupain. Napalingon naman ako sa daan kung saan papunta ito sa bahay namin dati.

"Kayo nalang po tumuloy roon sa mga bahay, Ma'am. Baka kasi madatnan ako ng head security tapos walang bantay rito."

"Ah okay lang, maraming salamat po." agad na sagot ko rito at nagsimula nang maglakad patungo sa bahay namin hanggang sa madatnan ko na ang gate nito.

I released a deep sigh before turning the gate's handle at bumungad sa akin ang malaking bahay.

Every creaking step I took towards the entrance seemed to echo the weight of my sorrow. Mabibigat at mabagal na paglakad ng mga binti ko papunta sa main door.

Biglang may ala-alang parang binubulong nang hangin sa akin.

The once vibrant and lively home now appeared cold and lifeless, mirroring the emptiness within me.

Inangat ko ang kamay ko para hawakan ang door knob nang main door. Ramdam ko ang panginginig ng kamay ko. Alam kong wala ng asawa, wala ng Syllvester na bubungad sa akin at ikulong ako sa mga bisig niya. Wala na ang makulit na si Cypher na sasalubong sa akin.

Pinihit ko ito nang dahan-dahan. The hushed silence engulfed me, intensifying the sadness that permeated every inch of the house.

I traced my fingers along the familiar furniture, feeling the absence of warmth and laughter that once filled these spaces.

Mapait akong napangiti habang nilalandas ng mga mata ko ang bawat sulok rito sa living room. The portraits hanging on the walls seemed to gaze back at me with a tinge of sadness in their eyes, as if mourning the loss that had befallen the household.

I found myself standing in front of the kitchen that held memories that are too painful to confront.

Nabibingi ako sa tahimik nang bahay at ang nakakapraning na bulungan ng mga nakaraan namin.

Parang may mga pigyurang nabubuo sa harap ng dining table, kung saan abala siyang nagluluto, kung saan palagi kaming masayang pinagsasaluhan namin ang mga pagkain.

May mga litrato pa naming dalawa na nakadikit sa lumang fridge. A heavy lump formed in my throat, choking back the tears that threatened to spill over. The air felt heavy, suffocating me with a sense of longing and regret.

Lakas loob kong binuksan ang silid kung saan ay natatandaan kong rito niya nilalagay ang mga bulaklak na binibigay ko sa kaniya.

Bumungad sa akin ang mga patay ng mga bulaklak. Isa isa ko itong tinititigan nang malapitan at napansin na may mga papel pala sa loob kasama ng mga natuyo ng bulaklak.