İNKİSAR

10

yorumlariniz icin tesekkurlerrrr

~

Şu an kucağımda Aren ile salonda, Kenan abimin yanında oturuyordum. İlk girdiğimde stresten ellerim titrerken, şimdi çok rahattım.

Herkes bana sevecen davranmıştı. Eski akrabalar gibi değillerdi. Babaannem ve dedem yaşlarına göre çok enerjiklerdi. Birbirleriyle atışmaktan geri kalmıyorlardı. Amcam ve yengem de öylelerdi.

13 yaşında oğulları ve birde Aren vardı. Aren çok sevecen, tatlı bir çocuktu ama abisi biraz utangaçtı. Kaynaşmak uzun sürmüştü ama halletmiştik.

Bir diğer amcam, Tarık.

Kendisi bekar ve çapkın, klasik bir amcaydı. Hatta şakasına bana bile yürümüştü, Kenan abimi zor tutmuşlardı.

Artık saat gecikince kalktılar. Onları uğurladıktan sonra tekrar salona oturduk.

Aren gibi tatlı bir çocuktan ayrıldığım için üzülmüştüm, ama amcam istediğim zaman gelip vakit geçirebilirsin demişti.

Gülümsedim.

Her şey harika gidiyordu.

Bu sefer yanıma Sarp abim oturduğunda diğer yanımda Yuşa abim vardı.

"Az kuzenim varmış, ben daha çok beklerdim." dediğimde Yuşa abim kıkırdadı.

Ona baktığımda gülümseyerek "Sen daha anne tarafını görmedin." dedi. Şaşırmıştım. "Neden?" dedim.

Sarp abim kolunu omzuma atarak "Çünkü güzelim, Mardin'li olmak bunu gerektirir." dedi.

"Aa Mardinli miyiz?" şaşırarak konuştum. Sarp abim kafa salladığında önüme döndüm.

Çok küçükken Mardin'e gitmiştim. Hatırlamıyordum ama Eylül'e anlatırlarken duymuştum.

Bir süre sonra babamlar da gelince herkes sohbet etmeye başladı.

"Bu gece beraber uyuyalım mı?" sağ tarafımdan gelen sesle oraya döndüm. Bana heyecanla bakan Yuşa abimdi, sevinmiştim. Hızlı hızlı kafa sallayıp "Olur." dedim.

"E hadi o zaman." elimi tutup beni hızlıca ayağa kaldırdığında gülümsedim.

Onu gerçekten seviyordum.

Diğerlerinin 'nereye' sorularına aldırmadan merdivenlere yöneldi. Yüzüne baktığımda o kadar mutlu görünüyordu ki baktıkça ben mutlu oluyordum.

Odasına girmeden önce eşofman ve tişört giyip öyle odaya girdim. Yatakta oturmuş elinde tuttuğu resme bakan abime doğru ilerledim. Gözlerinin dolduğunu gördüğümde kaşlarımı çattım.

"Abi, ne oldu?" diye sordum. Yanına oturduğumda gözlerini silip, gülümseyerek bana baktı.

Resmi bana doğru kaldırdığında gözlerimi kıstım. Eski, sararmış bir fotoğraftı. Bankın üzerinde oturmuş birbirine sarılan iki çocuk vardı. Biri diğerine göre daha büyüktü, sarı saçlarından bunun abim olduğunu anladım. Diğeri ise esmer bir çocuktu.

Yetimhanenin önünde birbirlerine sarılmış, kameraya gülümseyen iki küçük çocuk.

"Bu Bilal." eliyle esmer çocuğu gösterdi. "Yetimhanede kaldığım zaman ona abilik yapardım, o da kardeşim gibiydi. Hep yanında olmaya çalışırdım. Öz abisiymişim gibi hissettirmeye..." burnunu çekip devam etti.

"Annemler beni evlat edindiği zaman sırf Bilal için gitmek istememiştim. Benden başka yakın olduğu kimse yoktu, ben gidersem tek kalacaktı. Çok direndim ama bana, istediğin zaman görebilirsin dedikleri için kabul ettim."