Calming the Beast

Chapter 1

Katherine POV.

"Daph! nakita mo ba si Hope? wala siya sa kama niya." sigaw ko habang hinahanap ko ito sa ibat ibang sulok sa bahay.

Pinapakain ko kasi siya una bago ako pumasok sa trabaho, kaso wala ito sa maliit niyang kama na sakto lang kalaki sakanya.

"Saan naman iyon pumupunta?"bulong ko.

Napalingon ako ng makarinig ako ng tahol ni Hope. Nakahinga din ako ng maluwag ng tumakbo ito papalit sa akin at binaba ko na rin agad ang pagkain niya.

"Sinama ko lang sandali para bumili ng candy, naubusan na kasi tayo eh." Nahagip sakin ang hawak niyang candy sa kamay niya bago inabot sakin ang isang candy. "Gusto mo?"

"Sayo nalang iyan, salamat." sabay binalik ang tingin kay Hope.

"Paano kaya kung hinahanap na sa may ari si Hope, Kath? Ibinigay mo ba sakanila kung sakaling makita na nila si Hope?" wika ni Daphne sa likuran ko.

"She's not mine, kaya ibabalik ko siya." mahina kung wika.

But the truth is, napamahal ko na si Hope. Hope already knows everything about me. She saved my life. Alam kung aso lang siya pero hindi lang siya bastang aso lang, she is my dog, my Hope. Di palaging nandito si Daphne sa bahay, kaya ang kasama ko palagi ay si Hope. She listens to my problems, pain, and everything without invalidating what i feel.

She never fails to love me everyday, she never fails to make me feel how lovable I am. How can an animal make such a difference to our life?

Flashback (5 years ago)

While I was walking on the road at night, I was thinking about everything that happened to me.  Para akong nawalan ng pag asang mabuhay pa, nawala na lahat ang mga importanteng tao sa buhay ko, sila nalang sana ang nadiyan sa akin.

Tumingala ako sa langit at bumulong, Hintayin niyo ako diyan ha, magkikita din tayong lahat at makakasama ko ulit kayo....

I was so deep in thought that I didn't even realize na nandito na pala ako sa gilid ng kalsada. Lumingon ako sa mga tao sa paligid ko, halos lahat sila may kasama at masaya. While I was here...alone.

Bakit ba ang unfair ng mundo noh? Hindi ba ako pwedeng maging masaya? May mali ba sa akin?...Everyone I loved, I lost.

Hindi ko mapigilang mapaiyak sa sobrang sakit habang dahan dahan akong humakbang papunta sa gitna ng kalsada at naghihintay na matamaan ng sasakyan.

Bahagyang napahinto ako ng may makita akong isang maputing mabalahibong aso na may kulay lila sa mag tenga niya at ganon din sa kanyang buntot.

Anong klaseng aso to? Nag lalakad ito papunta sa gitna ng pupuntahan ko. He was carrying a doll with his mouth.

Nag panic ako ng may isang malakas na bosena na sasakyan papunta sa kinaroroonan ng aso.

My eyes suddenly widened and quickly ran to the dog. Hinablot ko agad ang aso dahilan sa pag kahulog ng kanyang manika na bitbit niya. Ibinaba ko agad ito pagkatawid namin sa kabilang daan.

I looked at it carefully and slowly caressed its hairy body. Parang gumaan ang pakiramdam ko sa aso. I knelt down to caress her.

Napatigil ako sa paghahaplos ng may nahawakan akong isang kwentas sa leeg nito. May nakasulat itong isang letrang "H"

H? Hindi ko alam ang ibig sabihin ng H. Pangalan kaya niya ito? Until I decided to take him home since no one was looking for her.

I picked her up and whispered.

"Thank you for giving me a reason to live my life...Hope"

End of Flashback

"Kailangan ko ng umalis Daph, ikaw na munang bahala ni Hope ha." bago ako naglakad para kunin ang bag ko sa sofa.

"Uhmm Kath, tinawagan kasi ako nila Mommy na uuwi daw muna ako ngayon. Pwede bang sa bahay nalang muna mag sstay si Hope pansamantala habang nagtatrabaho ka?"

Di kasi pwedeng walang magbabantay ni Hope pag nasa trabaho ako. Wala naman akong magagawa kasi may trabaho, mabuti sigurong doon nalang muna si Hope sa bahay nila Daphne.

"Oo pwede naman Daph. Pasensya na talaga sainyo ha, pati kayo nadamay sa pag aalaga niyo kay Hope." Ako kasi ng nagdala kay Hope dito sa bahay tapos pati sila Daphne makapag alaga sakanya. Di rin naman mahirap si Hope alagaan eh.

"Aysus, okay lang iyon noh. Gusto nga si Mommy na nandon palagi si Hope sa bahay kasi ang cute daw Haha" sabay lapit niya kay Hope na kumakain.

"Salamat talaga sainyo..."

"Sige na pumasok ka na sa trabaho mo, baka naghihintay na iyong gwapo mong Boss. Ako na bahala kay Hope dito." aniya.

"Haha sira ka talaga 45 na iyon noh." pagtama ko.

Boss ko na si Mr. Rivera ang tinutukoy ni Daphne, matagal na akong nag tatrabaho sakanya sa Sweet Stallion Resto na tinayo niya.

"45 na pala iyon? Infairness ha di halata sa mukha niya. May anak ba siya?" diretsong tanong niya.

"Meron, pero di ko pa nakikita eh. Kinekwento lang niya sakin ang tungkol sa anak niya." sagot ko.

"Bekenemen..."aniya.

Tumawa na lamang ako saka naglakad na palabas. Sira talagang babaeng to, kung di pwede sa ama, edi don nalang ito sa anak.

"Gaga, don ka na lang sa ama gwapo din naman iyon si Mr. Rivera."

"May asawa na iyon eh at isa pa, pass muna ako sa age gap." bigla siyang humalakhak.