Calming the Beast

Chapter 17

Ethan POV.

"The most beautiful art I've ever seen." I said as I stared at her.

Yes, she is indeed the most beautiful art. I never believe in love at first sight but when i saw her that night together with Hope. I didn't think that i can love someone in instant. The way she smiled and laughed, para akong nasa museum and she was an art that attracted everybody.

Flashback

"Kuya! Kuya! Pahingi po ng kunting pera, pambili ko po ng makakain sobrang gutom ko na po." sabay himas niya sa kanyang tiyan.

"Where is your parents?" tanong ko sa bata.

"Iniwan na po nila ako dito."malungkot niyang saad.

I don't understand why some couples decide to have kids without being responsible. For real, don't get kids if you can't take care of them.

Naglabas ako ng wallet sa bulsa ko saka siya binigyan ng 500 pesos. Siguro sakto na ito para sakanyang pagkain.

"Ito bata, make sure to spend this money para sa pagkain mo okay?" saad ko sakanya. Tumango naman nito at daling kinuha sa kamay ko ang pera.

"Maraming salamat po kuya." Masaya niyang wika.

"Sige na, bumili ka na doon ng pagkain." ani ko saka ito tumango at tumakbo pa alis.

Binalik ko ang earphone sa tenga ko habang naglalakad patungo sa aking kotse. While i was walking i stopped for a moment when i saw that kid again. This time, naglilimos ulit ito sa ibang tao. Di pa ba iyon sapat ang binigay ko sakanya?

Dahil sa lakas ng earphones ko hindi mo marinig ang sinabi ng bata. Until, dumako ang tingin ko sa babaeng hinihingan niya, she was holding a dog in her arms.

Kahit naka full volume ang earphone sa tenga ko naririnig ko ng malinaw ang boses ng babae.

"Ito lang kasi ang perang nadala ko, pagpasensyahan mo na." sabay abot nito ng pera sa bata.

"Her voice is as beautiful as her." I whispered to myself. Sumasabay ang boses niya sa kantang pinapatugtug ko sa earphones.

"Salamat po Ate. Ang ganda po ng aso niyo. Kinulayan niyo po ba siya ng lila?" manghang tanong sa bata.

"Di ko alam eh, nakita ko lang ito ngayon sa daan. Kilala mo ba ang may ari nito?" aniya.

Tila na estatwa ako sa kinatatayuan ko habang nakikinig sa pinag uusapan nila. Naibaba ko rin ang dalawa kung earphone para marinig ko ng malinaw ang pinag uusapan nilang dalawa.

Nagkamot ng ulo ang bata. "Hind ko alam ate eh, sayo nalang po iyan."

"Oh siya akin nalang ito, bumili ka na ng pagkain mo don." ani ng babae bago umalis ang bata sa harapan niya.

Hindi ko inalis ang tingin ko sakanya, gusto ko itong lapitan para magpakilala pero nahihiya ako. Nakita ko siyang naglalakad papalit sakin habang dala dala niya ang kanyang aso sa braso niya.

Until everything happened in a slow mo when he walked past me without sparing a single glance dahil nakatingin ito sa kanyang aso. Na amoy ko pa ang kanyang mahalimuyak niyang pabango pag daan niya harapan ko. Sinundan ko ang tingin sa bawat hakbang niya papalayo sakin.

Nakita ko ang labi niya na abot tenga habang tinitignan nito ang aso. Her smile, that i wish I was the reason behind those smiles.

Tumigil ito at inangat niya ang kanyang aso sa hangin, it's like a Mom holding a baby in the air.

May biglang pumasok sa utak ko. Kinuha ko iyong phone ko at pinicturan ko siya habang nakataas pa nito ang hawak niyang aso sa hangin.

"Perfect..." Komento ko sa picture na kinuha ko. Binalik ko ang tingin sa babae na ngayoy naglalakad na ulit ito papalayo sakin.

I loved music, but her voice was more beautiful than my favorite songs. I can also paint but she's my art she always leaves me captivated and drawn to her every second.

End of Flashback

I thought i never see her again not until our path crossed again. Matagal na pala siyang nagtatrabaho ni Daddy. Tadhana nga naman..

Sinubukan kung maging malapit pa sakanya para makilala ko pa siya lalo. Nanikip ang dibdib ko noong makita siyang naka upo at hinahayaang mabasa siya sa ulan. Lalo't ng makita ko siyang umiyak dahil sa sinabi ni Mr. Villaforte sa amin. There is something weird sa mga titig ni Mr. Villaforte kay Kathy na iyon ang gusto kung malaman.

Samantala, di ako makapaniwala na nandito na siya kasama ako. I will grab this chances to know her more, di ko ito sasayangin kahit anong mangyari.

She was stunned after what I've said to her. Ang cute nga niyang mag blush eh.

"Alam mo ikaw, bolero ka rin noh." Pagbasag niya.

Di makatakas sa mga mata ko ang pag iwas niya ng tingin sakin. Di ko sure kung kinikilig ba siya pero sana Oo.

Mahina akong tumawa sakanya sabay tingin sa painting. "What? Ang painting ang tinutukoy ko." Kahit ikaw naman talaga.

"Anong painting, sa akin ka nakatingin. Sana sinabi mo iyang na nakatingin ka sa painting."

"Painting ka rin naman eh. I can't explain how beautiful you are." ani ko.

"Tumahimik ka nga, aalis talaga ako dito sige ka." habang namumula ang mga pisnge niya.

"You should be happy if someone said that you are beautiful. Bakit naiinis ka pa diyan, nag bablush ka pa nga eh?" pang aasar ko pa lalo.

Napahawak agad siya sa kanyang pisngi gamit ang dalawa niyang  kamay. "Hindi noh! di na talaga ako kakain na kasama ka."

"Okay fine, sorry. Chill, kakalma na ako." pilit ko namang tinatago ang ngiti ko sa labi. Ang sarap pala niyang pikonin.