Calming the Beast

Chapter 6

Katherine POV.

Para tuloy may dumaan na multo sa sobrang tahimik sa sinasakyan naming kotse.

Naudlot ako sa kinauupoan ko na ngayoy naka focus lang ang tingin sa harap at mahigpit na hinahawak ang aking mga kamay, para lang hindi niya mapansin ang panginginig ko sa nangyari kanina.

Malinaw pa rin sa akin ang lahat na nangyari nila Paolo at ang ang mga kaibigan niya kanina. I saw how they drowned their bodies in their own blood.

Bahagya akong tumingin sakanya habang nag fo-focus siya sa pag dadrive.

Bakit parang wala lang sa kanya ang nangyari kanina? Bakit kilala siya ni Paolo? Kaibigan ba sila? Bakit meron silang mga baril? Bakit ba tinatawag siyang Beast? sunod sunod kung katanongan.

I gulped when I saw how he firmly gripped his steering wheel while he looked closely at the roads.

I turned my gaze down at his adams apple, which is now slowly moving up and down. 

"Are you done staring at me?" he suddenly said in his deep voice while his eyes were still on the road.

Napa iwas agad ako ng tingin at humarap ulit sa labas. I'm trying to calm my breath after he asked me that quesion. Mas lalo akung kinabahan kung magtanong ulit siya sakin.

Ano ba itong pinasok ko? Wala na akong balak na sagutin siya o magsalita man lang kahit isa baka agad niya akong barilin katulad ng pag baril niya nila Paolo.

Tinuon ko nalang ang tingin ko sa labas ng bigla akong napabalikwas ng tumunog ang cellphone ko sa bag.

Nangagalog akong hinahanap ang phone ko sa bag at tinignan kung sinong tumawag bago ko ito sinagot.

"H-hello Tita" habang kinakalmahan ko ang aking sarili

"Hello iha, are you with Daphne right now?"  wika ng mommy ni Daphne na may halong pag alala

Sinilip ko muna si Daphne na natutulog sa likuran.

"Ah y-yes po tita, nandito po siya sa.....bahay" sinilip ko si Beast pag bigkas ko sa huling salita.

"Nako salamat sa Dios, kanina pa kasi kami naghihintay sa kanya ng daddy niya. She didn't even text or call us if she's okay. Nag alala lang talaga kami"

Sino ba namang mga magulang na hindi mag alala sa kanilang mga anak.

"B-baka Tita, hindi siya makakauwi sainyo ngayong gabi" ayoko sanang magsinungaling sa mommy niya kaso natatakot ako na baka mas lalong mag alala sila kung malaman nila ang nangyari sa amin.

Pumikit muna ako bago ko itinuloy ang sasabihin ko "Pagod kasi siyang pumunta dito kagabi,  kaya nakatulog siya sa bahay" napakagat ako ng labi.

"Don't worry po Tita, okay lang po si Daphne dito. Sasabihin ko nalang na napatawag kayo"

"Ganon ba? Sge iha, Maraming salamat dahil nandyan ka para sakanya. Kahit medyo busy kami sa trabaho ng daddy niya.  Mag-iingat kayo ha"

I'm sorry Tita...

"Your welcome po, mag-iingat din po kayo" bago ko inend ang tawag saka sinandal ang ulo ko at pumikit.

"Katherine..." Mabilis akong napadilat at napatingin sa kanya.

How did he know my name? Kinakabahan kung bulong sa sarili.

"Your name is Katherine right?"

Dahil nanuyo ang lalamonan ko sa kaba, tumango lang ako sakanya.

"I want words... Katherine" ulit naman niya na parang naghihintay.

"Y-yes po.. I'm K-Katherine" utal ko.

"Your complete name?" Tanong ulit niya na mas lalong pinagpawisan ang mga kamay ko.

"K-Katherine Marie H-Hernadez po"

He is going to kill me, inside this car. Then he will throw my body on the road pareha sa nakita kung lalaking itinapon sa daan.

Nag panic ako nang bigla niyang pinahinto ang kotse niya at hinawakan ang mag balikat ko para maiharap sa kanya. 

"Breath Katherine. I'm not going to kill you"  aniya.

Nakatingin lang ako sakanya. Tama ba ang narinig ko? He will not kill me? How can I sure?

Marahan siyang huminga "Breath in..." saka huminga ng palabas "Breath out...".

Inulit niya ito at pinapasunod sa akin "Breath in... Breath out..." pipikit  sana ako habang ginagawa ito ng bigla siyang nagsalita "I want you to look at me" kumurap ako sandali sa sinabi niya bago tumango.

Hindi ko alam kung bakit sumunod agad ako sakanya.

Lahat ng parte sa kanyang mukha na gusto kung tignan, mas nakatuon ako sa kanyang mga mata.

I remained focused and looked into his eyes, his eyes is like an ocean that is trying to comfort your soul. Hanggang unti unti na akong nakahinga ng maluwag .

Bumitaw siya pagkahawak sakin bago tumingin sa harap "Nandito na tayo sa bahay mo" tumingin agad ako sa labas.

I quickly unbuckled my seatbelt para lumabas nang napatigil ako ng maramdaman ang isang malambot na kamay na nakahawak sa aking braso.

Tinignan ko una ang kamay niya na nakahawak sakin bago tuluyang tumingin sakanya. Ito na naman tayo Katherine. Palagi nalang tao ma eestatwa sa hawak niya.

"Don't you want to know my name?" aniya niya na nakataas ang noo.

Alam ko na ang pangalan niya. Beast, that's what they've called him. I'm not also interested to know his name, kasi pagkatapos nito. Hinding hindi na ulit kami magkikita.

"Bea-"

"Christian" diretsong pagtama niya

Christian? Ang natatandaan ko Beast ang tawag nila sakanya.

"Call me Christian"

I raised my brow like waiting for something more.

"Christian Baist Villaforte, that's my name"

Napakaganda naman pala ng pangalan niya. Bakit gusto siyang tawaging Beast? O baka naman Baist in his name means Beast.

Marahan akong tumango at umiwas sa kanyang tingin.

"Okay, Christian" mahina kung wika.

Mula sa paningin ko sa labas, I slowly looked back at Christian and surprised when I saw his lips formed into a smirk.

He doesn't look like a bad person.