Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
~~~
Aile...
Aile bu hayata gözlerimizi açarken bizi karşılayan, bize yol gösterenlerdir.
Bazen şanssızlarda olur tabi ama ben çok şanslıydım, biz çok şanslıydık.
Hayatımızın en güzel günlerini o zaman yaşamıştık, ailemiz yanımızdayken.
Bir yaz akşamı ise bu hayatta bi' başımıza kalmıştık.
Üzerin çok yıllar geçti çok sular aktı ama biz içimizde o günkü çocuğu hep taşıdık. Ancak bunu isteyerek de yapmadık. İnsan ailesini kaybedince ruhunun o çocuk yanı da onunla kalıyormuş öğrendik.
Bunun özleminin ise şimdi farkına varıyordum Hazar Bey'e gözyaşları içinde sarılan annesini ve babasını görünce hissettim ailemin omzumdaki ellerinin eksikliğini.
Meğerse bana yaptığı bütün çıkışlar ondan haber alamayan annesinin karşısına çıkabilmek içinmiş, şimdi görüyorum.
Yüreğimde taşıdığım özlemle bir kez daha kavruldum. Bir kez daha hatırladım o geceyi, zifiri karanlık geceyi aydınlatan kırmızı ışıkları...
İçimde tutamayacağımı anladığımda hızla uzaklaştım yoğun bakım koridorundan.
Kadınlar tuvalerine girip hıçkırıklarımı serbest bıraktım.
