Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Yks Sonuçları yarın birgün açıklanacak o yüzden moral için bir yıldız ve birkaç yorum lütfeeeen🤗
Vote-Yorum 💋💜
~~~
Anlamak...
Bir şeyi anladım derken gerçekten kavramış oluyor muyduk?
" Seni anladım, onu anladım.. Kendimi anladım!.. " bence o kadar da basit olmuyordu anlamak.
Mesela ben kendimi hiç anlayamıyordum: Ne oluyordu bana?
Aklım benden bağımsız başka düşencelere dalıyordu hem de hiç hoş olmayacak düşüncelere?
Dün aldığım izinle biraz dinlenmiş ve kendime gelmiştim fakat yine de bir kırgınlık vardı üzerimde.
Ellerim önlüğümün cebindeyken başım önde yavaş adımlarla koridorda yürüyordum.
Önüme bir çift ayakkabı çıktığında durdum ve başımı yukarı kaldırdım.
Lacivert gözler..
İrislerine dalmıştım ki yanımızdan gelen sesle bakışlarımı kaydırdım.
" Doktor kızım ben de seni arıyordum."
Hazar Bey'in annesi yanımıza geldi.
" Doktor kızım adın Dilfiruz'du değil mi?"
Yüzüme yerleştirdiğim tebessümmümle onayladım.
" Evet efendim."
" Efendim de ne sen bana Fatma teyze de. Hatta Fatma anne de."
Gözlerim kocaman açıldı.
" A-anlamadım."
O sırada Hazar Bey " Güzel annem ne diyorsun sen!? " diye çıkışsa da Fatma Hanım " Sen sus bakıyım eşek sıpası!" diye çıkıştı. Dudaklarımı birbiribe bastırarak kahkahamı tutmaya çalıştım.
Hazar Bey'in sabır dilenircesine gözlerini kapadığını gördüğümde hızla kendime gelip tekrar Fatma Hanım'a döndüm.
Kadın bana gülümseyerek bakmaya devam ediyordu.
" Anlamayacak ne var Dilfiruz kızım. Neyse al sen bunu bakıyım." diye elindeki poşeti bana uzattı.
Anlamayarak aldım.
" Dün hasta olduğun için gelmemişsin hemşirelerden duydum. Burda kendi köyümüzden pekmez var. Her sabah bir kaşık ye hiçbir şeyciğin kalmaz. "
