පුදසුන අභියස

18 කොටස

18 කොටස ✍️

එයාපෝට් එකට යනකොට මම හොඳටම බයේ හිටියේ.කිසි කෙනෙක්ව අඳුනන්නෙත් නෑ.පවන්ගෙ තාත්තා ඇවිත් හිටිය අපිව එක්කගෙන යන්න.
"පුතේ මම මෙහේ.." මම දකින්න කලින් තාත්තා තමයි අපිව දැකල තිබුනේ.

"කොල්ලව ඇදිල ගිහින් තියෙන තරම..'
මම හිනා උනා විතරයි...මොනව කියන්නද.....මැරෙන්න ගිය මාව ඇදිල ගිහින් බේරුන එක ලොකු දෙයක් කියල කියන්නත් හිතුන මට.
"කොහෙද මේ දරුව කිසිදෙයක් කන එකක් යැ.දවසෙම පන්සලේ බෝධිය ගාවනේ.." පවන්ගෙ අම්මා එහෙම කිවුවෙ මගේ ඔලුව අතගාන ගමන්.

"තාත්තෙ අපි යමු පවන් බලන්න."
"අනේ දරුවො මෙහෙම යන්න බෑනෙ.අපි ගෙදර ගිහින් ටිකක් ඉඳල යමු."

පවන්ගෙ ලොකු අම්මලා හිටියෙ ඒ කිට්ටුවමයි.එයයි එයාගෙ හස්බන්ඩුයි එයාලගෙ පුතයි දුවයි තමයි එහෙ ඉන්නේ.ඒ අයියයි අක්කයි මගෙත් එක්ක හොඳට කතා කලා.එයාලට හොඳට සිංහලත් පුලුවන්.ඇත්තටම මට පුදුම හිතුනා.මොකද එයාල ඉපදිලා තියෙන්නෙත් එහෙ.පවන්ගෙ ලොකු අම්මා එයාලට හොඳට සිංහල උගන්නලා..

එදා පවන්ව බලන්න ගියේ තාත්තයි මමයි අම්මයි විතරයි.

හැබැයි පවන්ව බල්ලන්න යන්න කලින් තාත්තා කිවුව දේ අහල මගේ ඔලුව හොඳටම අවුල් උනා.මට තාත්තා ඉස්සරහ ඇඬුනා.
පවන්ව මෙහෙ ගෙනාවට පස්සෙ එයාගෙ ඇඟේ වම් පැත්ත පණ නැතිවෙන්න වගේ ආවලු.ඉක්මනට surgery එක කල නිසා ඒක reverse කරන්න් පුලුවන් වෙනව කියල ඩොක්ටර්ස්ල කියල තියෙනවා..

putha dan andala wadak nane. oyath ekka doctorta katha karanna ona kiuwa.

"පුතා දන් අඬල වැඩක් නෑනෙ..ඔයත් එක්ක ඩොක්ටර් ට කතා කරන්න ඕන කිවුවා."

"Good morning mr. ashwin"
"Good morning doctor"
"I hope you are happy to be here with your friend"
"Yes doctor. can i see him now?"
"Yes sure."
"I want you to be strong and help him. he will recover very fast."
ඒක hospital එකක්ද කියල කියන්නවත් බෑ.හරිම ලස්සනයි,පිරිසිදුයි,පිලිවෙළයි.හැමෝම හොඳට හිනාවෙලා ඉන්නෙ.ඩොක්ටර්ස්ල උනත් කතා කරන විදිහ හරිම friendly.

ඩොක්ටර් අපිත් එක්කම ආවා room එක ගාවට.
"You can go and talk to him"
දොර ඇරලා බලනකොට පවන් නිදි වගේ ඉන්නවා.මම room එකට යනකොටම ඒක ඇතුලෙ හිටපු තවත් ඩොක්ටර් කෙනෙක් "good morning mr.ashwin" කියල කිවුවා.ඇත්තටම මට අදහගන්නවත් බෑ.මෙහෙ හැමෝම මගේ නම දන්නෙ කොහොමද කියලා.
මම අඩියෙන් අඩිය පවන්ගෙ ඇඳ ලඟට කිට්ටු උනා.එදා මං දිහා ආදරෙන් බලන් හිටපු ඒ ලස්සන ඇස් දෙක ආයෙත් දකින්න ආසාවෙන්.මම යනකොට පවන් ලඟ හිටපු අම්මා room එකෙන් එලියට ගියා.එයාගෙත් ඇසල කඳුලු බේරෙනවා.
මම මගේ ජීවිතේටත් වඩා පවන්ට ආදරේ කරන බව ඇත්ත.
ඒ උනත් ආදරණීය අම්මා කෙනෙක්ගෙ හදවතේ දරුවෙක් වෙනුවෙන් තියෙන සෙනෙහසට සම කරන්න පුලුවන් කිසිම දෙයක් මේ ලෝකේ කොහෙවත් නැතුව ඇති....මම හිතෙන් පිච්චෙන තරම වගේ දහස් ගුණයක් ඒ අම්මා දැවි දැවී ඉන්නව ඇති .තමන්ගෙ ලෙයින් මසින් හැදුනු,කවල පොවල උස්මහත් කරපු දරුවෙක් මේ විදිහට ඉන්නව බලන් ඉන්න පුලුවන් මොන අම්මටද??
නිදි කියල හිතුවට එයා නින්දෙන් නෙමෙයි හිටියේ.මම ගියා විතරයි ඇස් ඇරල බැලුවා.මගේ ඇස්වලින් උණු උණුවට කඳුලු කම්මුල් දිගේ ගලාගෙන යන්න උනා.