7 කොටස

251 42 5
                                    

7 කොටස✍️

"අයියා මලෝ දෙන්න ගුලි වෙලා තාම නිදි නේද...කෝ නැගිටින්න දැන්.." අයියෝ වස ලැජ්ජාවේ බෑ අපි දෙන්න නින්දෙන්ම ලංවෙලා තුරුළු වෙලා...පවන්ගෙ අත මගේ ඉන වටේ බැඳගෙන...

"අපෝ මේකා මොනව කිවුවත් රතු වෙනවනේ..."පවන් මට රහසෙන් කිවුවා...

"ඔව් අම්මේ මුට එක තැනක බුදියන්න බෑනේ...හැම තැනම දඟලනවා නිදා ගත්තහම..."මම තරහෙන් වගේ කිවුවා...

අපෙ අම්මට පොඩ්ඩක් වත් සැක හිතිල තිබ්බෙ නෑ අපි ගැන....

පවන් ගෙදර යන්න හදනකොටම අපේ ගෙදර ළඟ වාහනයක් නැවැත්තුවා...පවන්ගෙ අම්මා ඇවිත්..අම්මා ගෙට ඇවිත් අපේ අම්මත් එක්ක කතාවකට වැටුනා...

හැබැයි ටික වෙලාවකින් එයාල ගෙදර ගියා...
"අයිය මලෝට දැන් දෙන්නට දෙන්න නැතුව ඉන්නම බෑ වගේ නේද..."පවන්ගෙ අම්ම හිනාවෙවී කිව්වෙ අපි දෙන්නගෙ දුක් මූඩ් එක දැකල එයා ගෙදර යන වෙලාවෙ.
"Thank you so much මචෝ..."කියල අම්මල ඉස්සරහම මාව හග් කලා පවන්...මට හිතාගන්න බෑ මොනවටද මේ තෑන්ක්ස් කරන්නෙ කියලා.අනික පවන්මට තැන්ක්ස් කරන්නෙත් නෑ...මම ඉතින් පුරුද්දට වගේ welcome කීවා....

"පුතේ පවන්ගෙ අම්මා මට ඇඳුම් ඕඩර්ස් වගයක් ගෙනත් දුන්නේ...හුඟාක් ලොකු ඕඩර්ස්...තව එක්කෙනක්වත් දාල වැඩ කරන්න වෙයි,මැශින් එක්කුත් ගන්න කිවුවා.මොකද එච්චරට ගොඩක් ඕඩර්ස් අරන් දෙන්න පුලුවන් කිව්වා....ඊයේ එයා මම මහපු ඇඳුම් දැකල හුඟාක් සතුටු උනා..."

අපේ අම්මට තිබුණේ පුදුම හැකියාවන් ගොඩක්..ජීවිතේ ට ෆැශන් කියල මහලොකු දෙයක් නොකලට..ඕනම ඇඳුමක තියෙන මෝස්තරයක් එක පාරක් දැක්කම තනියම ඒක මහන්න එයාට පුලුවන්...ඒ වගේම එයා හුඟාක් දක්ශයි චිත්‍ර අඳින්නත්...මටත් ඒ හැකියාව උපතින්ම වගේ පිහිටලා තිබුණා....

එදා හවසම අම්මයි මමයි මහරගමින් අමු රෙදි ගෙනාව...අපි ගෙදර යනකොට පවන් ගේ දොරකඩ හිටන් ඉන්නවා මොකද්දෝ පෙට්ටියකුත් ළඟ තියාගෙන ...

"අම්මේ මේක අපේ අම්මි දෙන්න කිව්වා..එයාල ශොප් එකට ගියා පරක්කු වෙනව කියලා."
"මොකද්ද පුතේ මේ.."
"දන්නෙ නෑ අම්මේ.."පවන් හිනා උනා.
හරිම බර දෙයක් මට උස්සන්නත් බැ...පෙට්ටිය ඇරල බලනකොට අලුත් මැශින් එකක්...

පුදසුන අභියසTempat cerita menjadi hidup. Temukan sekarang