Devin (kitap oldu)

Sıcak Gelişmeler

Bu hayatın bize neler getirip, bizden neler götürdüğünü kestiremiyor insan. Bazen çok ılık bir sevinç, bazen sıcacık bir dokunuş her şeyi unutturabilirken, bazen de aniden korkuyla yok olur tüm hisler. Sadece iliklerinize kadar korku hissedersiniz, tehlikeyi yakından hissettikçe gerilim damarlarınızda daha yoğun dolaşır ve ruhunuzu kontrol altına alır. Bu duygudan kurtulmak için ise güven tamamen yeterlidir, ben de Demir'e güvendiğim için korkularımla başa çıkabilmek daha kolay oluyor.

Bu şu anda da geçerli, Tülin korku içinde oturmuş gelecek adamları beklerken bende ona sarılmak için yanına oturdum.
"Tülin seni böyle bir şeyin içine ben çektim, gerçekten çok üzgünüm."
"Saçmalama Devin, ben her durumda hayatında olacağım en iyi arkadaşınsam tâbi!" Diyerek kızdı.
"Tabiki en iyi arkadaşımsın, bu günleri birlikte güçlü durarak atlatacağız."
"Devin ben açıkçası Sevtap'tan şüpheleniyorum, şimdi bana o hapiste diyeceksin ama belki de eli kolu uzundur. Onu ne kadar tanıyorsun ki?" Dedikten sonra beynimde bir bomba patlamış gibi hissettim, olabilir miydi? Gerçekten bu kadın bir yerlerden destek alıp hala bize zarar mı vermeye çalışıyor?

Ben böyle kara kara düşünürken kapının zili çalmaya başladı. Tülin ile birbirimize bakarken eminim o da benim gibi düşünüyordur, kapıdaki dost mu? Düşman mı? Bunu anlamak için kapının deliğinden baktım hızlıca, kapıda bir kaç adam duduyor ve tamamen siyaha boyanmışlar sanki. Tüm giysileri simsiyah, zifiri karanlık misali.
"Tülin kapıyı açmadan Demir'i arayalım ve onlar mı değil mi emin olalım!"
"Tamam canım, acele et!"

Koşup sehpanın üzerinde duran telefonu alarak, Demir'i aradım.
"Sevgilim." Diyerek açtı telefonu.
"Demir kapıdaki adamlar senin için mi çalışıyor, emin olmadan kapıyı açmak istemedim!"
"Dur onları aramalıyım, hemen döneceğim sana. Hatta kal, diğer telefondan arıyorum."
Bir süre bekledim, tırnaklarımı yerken zaman daha çabuk geçecek aptallığıyla.
Ardından çok sevdiğim, güven verici o ses belirdi yine telefonda.
"Devin aç kapıyı bizim adamlar onlar, merak etme. Hadi çabuk olun bitsin bu içimdeki endişe, yanımda ol bir an önce."

Sonunda kendimi çok daha fazla güvende hissediyordum. Bir süre için hazırladığımız çantaları alıp evden güvenli bir şekilde çıkış yaptık. Ve sevgilime doğru huzurlu bor şekilde ilerliyordum.
Bazen onu çok kolay affettiğimi hissediyorum, yaptığı o yanlış az kalsın ölümüme sebep olacaktı ve bir taraftan da onu çok sevdiğim için çok bile bekledim diyorum. Hasta olduğumu zannederken de onu deli gibi seviyordum, ama belki de gururum asla izin vermezdi arada Sevtap'tan gelen itiraf olmasa.

Gurur her zaman yıkıcı olmuştur aşıklar için, aşkını gururundan gizleyen ve tükenen bir çok insan vardır. Ben bunu yapmadım çünkü gurur aşkı gerçekten ziyan ederken, insanı da paramparça ediyor içten içe..
Onu itmek yerine ona sıkıca tutunmayı seçtim, bu dünyada geçireceğimiz zamanın hiç bir garantisi yok. Yarın  ya da başka bir zaman yaşamıyor olabiliriz, bunun için tek yapmamız gereken mutlu olduğumuz ve iyi hissettiğimiz yerde olmak.

'Kısacası yaşamak lazım bu ânı, yoksa çalar bizden zaman bizden her ânı.'

Oldukça büyük bir malikane görüyorum ve yakınlaşttıkça güzelliği gözlerimi kamaştırıyor. Tülin yanımda oturmuş ve o da gözlerini dikerek şaşkınlığa uğramıştı, şaşkınlığının sebebi sadece güzellik değil ve büyüklüğü de oldukça fazla.
Her tarafı duvarlar ve güvenlik kameraları ile doluydu. Bahçeye giriş yapmak için kapı kilidi gerekiyor ama kamera bu aracı anında tanıyıp kapıları açtırtımıştı sanki.

Sonunda eve giriş yapmıştık ve içerde çalışan kadınlardan biri kapıyı açtı. Korumalardan birinin adı Emre idi ve kararları o veriyor gibi görünüyordu. Salona yürüyene kadar maraton koşmuş gibi yorulduk. Büyük evin derdi de büyük oluyor. Demir'i görür görmez ona doğru koşup boynuna atladım.
Onu şehvetle öperken etrafımdaki zaman kavramını yitirmiştim, birden kendime geldiğimde herkesin bizi izlediğini farkettim.
'Of olamaz, ne kadar aptalım' diye söyleniyordum içten içe.