CHAPTER 5

1K 35 4
                                    

Nakarating kami sa kompanya niya agad kaming bumaba at binuksan ni Matteo ang pintuan para sa boss niya–namin.I press my an earpiece and talk.

" I want three persons here. The rest wait in the car."

"Copy." Jamie replied.Sumakay kami sa private elevator na gawa lamang para sa kan'ya at mga importanteng tao gaya ng ama niya, kaibigan, at kami.

"Snow White, why did your boss choose you?" He asked in the middle of nowhere.

"It's confidential, sir." I said full of formalities. He tsked in annoyance and put his hands in his pockets.

He look so formal now. Naka business attire siya pero mukha siyang Mafia.Nakarating kami sa office niya at inutusan ako ni Matteo na maghintay sa labas mg opisina ng boss niya. Hindi rin nagtagal ay dumating ang mga kasama ko at nagbantay rin sa labas ng opisina niya.

Sa gilid ay table ng secretary niya, mukha sanay na ito sa maraming bodyguards.Lunchtime ay sinabi ni Matteo na kumain muna kami sa cafeteria at ang team niya ang papalit samin dahil tapos na itong kumain. Bumaba kami gamit at public elevator at pumunta sa cafeteria kung saan libre lahat ng pagkain.

Masaya kumain ang matatakaw samin dahil libre lang raw ang pagkain. Kumuha ako ng mga Filipino foods dahil minsan lang ako makakain nito. Hindi kasi ako marunong magluto tanging adobo at preto lang ang alam ko. Minsan pagtinatamad ako cans at noodles na ang kanakain ko o mag-oorder nalang ako.I was about to have a first bite when someone called me in the other line.

"Snow White did you eat already?" He asked. I know it's not Matteo it's him. Napatigil ako at binaba ang kutsara ko. Napansin ko rin ang mga tingin ng kasama ko dahil napatigil ako o narinig nila ang tawag ng magaling naming kleyente.

"I was about to." I press my earpiece and replied but my voice sound so pissed.

"I can see." Agad akong napatingin sa paligid sa sinabi niya. Gago!I heard him laugh amusedly. 

"I have eyes everywhere, princess."

"Stop calling me names, Mr. Davielle." Naiinis na talaga ako sa lalaking 'to. Pakelamero talaga. Kakain 'yong tao eh.

"Come here. Let's eat. Matteo won't join me." Pamamaktol niya. Mapaismid ako sa inakti niya. Siraulo ba ang lalaking 'to.

"Ayoko." Mabilis kung pagtatangi.

"Why not? I'm a good company. I can make your day." Magiliw niyang sabi sa kabilang linya. I looked at my team and they continue eating looks like the line is just for me to hear.

"Seeing a glimpse of you makes my day a living hell." Malamig kung sabi. I was expecting him to curse at me but he just laughed loudly. Tanga talaga 'to eh. Adik.

I sighed heavily. Nawalan tuloy ako ng gana kumain. I took the can of cola and open it.Nagulat ako ng sumukpot nalang si Matteo kung saan. Matteo was looking at me blankly at nasa likod ang mga kamay nito.

"He want you." Napairap ako sa sinabi niya. Tamad akong tumayo at sumunod sa kan'ya.Nakarating kami sa opisina niya ay nakaupo ito sa couch habang puno ng pagkain ang table na nasa harap niya.

He smiled widely the moment he saw me. Ganda sana ng ngiti niya kaso naiinis ako sa presinsya niya.

"Let's eat." Yaya niya. He tapped the couch wanting me to sit beside him. I sighed and just stare at him.

"You know I'm eating at the cafeteria, right?"

"Yes. And so?" He asked boredly. My gritted teeth with annoyance.

"Sayang ang pagkain na naiwan ko sa baba." Matigas kung sabi.

"The workers will throw it away, don't worry it's nothing." He said nonchalantly making my blood boil. I'm not raised spoiled. I was raised to be contented and to appreciate small things.My friends love donating things to the orphanage and I also love that. We help kids. Kaya ayaw na ayaw naming may nasasayang na pagkain.

THE LAST MISSIONTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon