CHAPTER 27

229 15 4
                                    

Living is hard. How much more living clueless and hopelessly. I told myself to be patient. To let the universe give me back what I have before. I tried to be patient. I tried to shrugged it off. The feeling of loneliness, emptiness, and lifeless life. I wanted to start over.

I wanted to build a new life after losing hope that my memory come back. But why? It's been 2 years.Two years of waiting for my memory to come back. But nothing happened.

"Tina! May bibili!" Tawag sakin ni Nay Werna.

After living three years in their house I tried working find a job. Now I'm a barangay health worker and I work at the convince store at Saturday to Sunday. This place was owned by Justin after he graduated in college he immediately found a wonderful job. Josh have a family now, Jolly is still studying college.

"Okay po."

Pumasok ako sa store at nakitang mga batang babae naghihintay sakin sa counter. I smiled at them and scan their items. I noticed na nagtutulakan sila na parang may gusto sabihin sakin.

"Ate, ano po ang sabon na ginagamit"  mo?" Nahihiyang tanong ng isang babae. Tumawa ako at ngumiti.

"Safeguard?"

"Safeguard? Ang puti-puti nyo po tapos safeguard lang ang sabon nyo? Grabe may favoritism talaga dito." Reklamo nya. Tumawa ang mga kaibigan nya at binatukan ito.

Nagbayad sila at umalis na rin. Natawa nalang ako at naglinis ng store. Inayos ko rin ang mga kalat na cans. Narinig kong may bumukas ng pinto kaya agad akong pumunta doon at ngumiti, pero napatigil ng isang batang babae iyon.

She's holding her cute dolls. Her eyes swelled. She have a blue eyes, and brown hair. She sobbed. She's so cute.

"Help me. I'm lost."

Agad akong lumapit sa kanya at lumuhod para mapantayan sya tapos ay pinunasan ang pisnge nya dahil umiiyak na ito.

"Nasaan ba ang mama mo?" Tanong ko. She sobbed and shrugged.

"I don't know po."

I sighed and we went outside. I look around and their no sign of someone looking for a kid. Bumalik kami sa store at pinaupo ko sa sya counter. I smiled at her and caressed her hair.

"You look like my Tita Tanie." She said cutely while sobbed. I frozed.

"But she have a black hair and no bangs." She added. I laughed softly.

She so familiar. Did I met her before? Her blue eyes is so beautiful. Her features remind me of someone but I can't tell. She's right. Pinakulayan ko ng pula ang buhok ko at may kunting bangs akon. Mahaba narin ang buhok ko habang siko ito.

Dumating si Nanay at gulat na may bata akong dala. Dahil ilang oras na ang nakalipas ay panag-desisyonan kong e-report ito sa police. I took a picture of this child at iniwan muna sya kay Nay Werna dahil sigurado akong pauuwiin rin kami at tatawagan lang kung may naghahanap naba ng nawawalang. Ayoko naman maghintay sa police station dahil may trabaho ako.

Umalis ako  na may dalang payong dahil parang uulan na at pumunta sa police station at ilang minuto rin ang byahe papunta doon. Matapos kong e-report ang nangyari at lumabas ako sa station at saktong umulan ng malakas. Binuksan ko ang payong at naglakad palabas, pero napahinto ako ng nakitang may isang mamahaling sasakyan na papunta sa police station. I watch how a woman and a man went inside police with such hurry.

She's familiar. Her blonde hair. I shrugged and left.

Habang naghihintay ng bus at himunto ako sa waiting shed para magsilong. I stopped when my phone rings. Wala itong pangalan. Sinagot ko ang tawag at isang malalim na boses agad ang bumunggad sakin.

Naabot mo na ang dulo ng mga na-publish na parte.

⏰ Huling update: Sep 08 ⏰

Idagdag ang kuwentong ito sa iyong Library para ma-notify tungkol sa mga bagong parte!

THE LAST MISSIONTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon