# Unicode #
" ကင်မ်!....ဟင့်....ကျွန်တော့်ကို...ကယ်ပါအုံး...မကြိုက်ဘူး....လွှတ်!....ကင်မ်!...."
"ကင်မ်!.....အင့်......လွှတ်!.....ကင်မ်!....ကယ်ပေးပါ..!..."
ဂျောင်ဂုက ထယ်ယောင်းနာမည်ကို တပ်ခေါ်ပြီး အကူညီတောင်း လွန့်လူးနေပေမဲ့...ထိုလူယုတ်မာက...လွှတ်မပေးဘဲ...တဖြေးဖြေး..အောက်ပိုင်းသို့ နယ်ချဲ့လာ၏။
"အားးးး....မ...မထိနဲ့....သွား!...အင့်.....အင့်!.....ဒုန်း!...."
ဂျောင်ဂု ပေါင်တံ တစ်လျှောက် ရောက်လာတဲ့ လက်တွေကြောင့်...ရုန်းကန်ပြီး...သူ့ရဲ့ ပေါင်ကြားထဲ နေရာယူနေတဲ့ ဒုံဘွန်းရဲ့ ရင်ဘက်ကို ရှိသမျှအားသုံးပြီး....ကန်ကာ..ထွက်ပြေးလိုက်သည်။
"ဒုတ်!!"
"အင့်!...ကင်မ်~..."
သူခြေထောက်နာနေလည်း ထွက်ပြေးနေတုန်း...သူ့ဂုတ်ပေါ်ကျရောက်လာတဲ့ အရာ..တစ်ချက်...ကြောင့်...လူက မူးဝေပြီး လဲကျသွား၏။
ဒုံဘွန်းက ထွက်ပြေးဖို့ကြံနေတဲ့သူ့ရဲ့ ဂုတ်ကို လက်ဝါးစောင်းနဲ့ အုပ်လိုက်နာကြောင့်...မေ့ကျောထိပြီး မေ့သွား၏။
"ဂျောင်ဂု!!!"
"ဟေ့ကောင်....သဝောာင်းစား....မင်းအခု...သူ့ကို လွှတ်လိုက်....လွှတ်လိုက်လို့...ကြားလား..."
မေ့နေတဲ့ ဂျောင်ဂုကို ပွေ့ချီပြီး ကွပ်ပျစ်ပေါ်တင်ကာ သူ့ရဲ့ အင်္ကျီသူ ချွတ်နေတဲ့ ဒုံဘွန်းကို ထယ်ယောင်း အသံကုန်ခြစ်အော်လိုက်သည်။ဂျောင်ဂုက မေ့သွားတာလေ...ဒီလူပြုသမျှနုရလိမ့်မယ်....ဟင့်အင် သူ့ရှေ့မှာ ဒီလို ဖြစ်ရပ်မျိုးတော့ လက်မခံနိုင်ဘူး....
"အားးး....ခွပ်!....ခွပ်!...!ခွပ်!....."
သူ့ကို ချုပ်ထားတဲ့ လူတွေလက်ထဲကနေရုန်းပြီး ထိုလူတွေရဲ့ မျက်နှာကို ထိုးကြိတ်လိုက်သည်။တကယ်ပါ သာမန်ဆို သူ့ထက်ထွားတဲ့ လူတွေရဲ့ လက်ထဲကနေ လွတ်မြောက်ဖွယ်မရှိပေမဲ့..ဂျောင်ဂုရဲ့ မေ့လဲခါနီးထွက်သွားတဲ့ ကင်မ်ဆိုတဲ့ အသံလေးရော...သူ့နာမည်ခေါ်ပြီး...ကယ်ဖို့တောင်းဆိုနေတာတွေကြောင့်...လူက အလိုလို..စိတ်ကြီးလာပြီး...အတွင်းအားတွေ ထွက်လာသလိုပင်...
