SON MANOLYA KOKUSU

30.BÖLÜM : KADERE İNATÇI

Mavi Gri - Bu Kız Benim Kaderim

🌺

Sürekli konuşulmuş, yüzlerce yargı veya destek cümlesi duymuştuk. Kenan başhekim ortalığı toparlamaya çalışırken doktor tayfası da durmaksızın yargılara cevap vermişti. Bayar bir ara saldıracak gibi olmuştu. Fatih hepsinin kişisel etik dışı olaylarını hatırlatmış, Arat dalga geçerek karşı çıkmış, Gümüş bana gelen laflara itinayla cevap vermiş, Ufuk ise sadece izlemişti.

Doğuş hiçbir şeyi umursamadan beni elimden tutup ödülüyle beraber salondan çıkarmıştı. Herkesin bakışlarının esiri altında orayı terk etmiştik.

İçimde çok garip bir his vardı, hem sinirlerim değişik bir şekil almış, hem de kaygılarım köşede kalmış, olayın şaşkınlığı tam ortada kalmıştı. Artık saklamamız gereken hiçbir şey kalmamıştı çünkü Doğuş bizi ilan etmişti resmen.

Arabasına doğru ilerlerken elimi elinden çekmemle çatılan kaşıyla bana döndü. "Ne oldu?" diye sordu. Kaşlarımı çatarak başımı hafifçe yana yatırdım. "Bana neden açık olmadın? Neden bir doktor gibi gerçekleri tamamen söylemedin!" dedim sinirle. Aramızda sadece bir bakışma geçti. Hiçbir şey söylemedi.

"O neydi öyle?" diye sordum bu sefer. Tam bana döndü. "Ne neydi?" diye sorunca kaşlarım daha da çatıldı. "Doğuş şimdi herkes bizim sevgili olduğumuzu biliyor?" dememe karşılık normalmiş gibi başını salladı. "Zaten böyle olması gerekiyordu ve oldu. Oldurdum."

Alayla kaşlarımı kaldırdım. "Ya ben nelere katlandım seninle böyle konuşmasınlar diye!" dedim sitemle. Doğuş bana yaklaştı. "Yanlışın var. Ben sana saklamayı teklif ettiğim zaman konuşulacaklar için saklayalım demedim. Konuşulanlar umurumda değil. Sende umursama. Artık kimse de seni tehdit edemez." dedi ciddiyetle.

"Ha bu yüzden yaptın yani? İyi de Doğuş ben oyunu tersine çevirdim, üstlerinden gelebiliyorum." dedim hemen. Doğuş'un kaşları çatıldı ama öfkeli bir şekilde değildi. "Çevirdin peki kendi oyununu, o ölümcül oyununu tersine çevirebildin mi? Gerçekleri duymak istiyorsun ya, ölüyorsun. Oyunu çevirdin ama üçüncü evreye geçtin! Üstelik onun yüzünden! Asıl sen şimdi kaybettin. Boş ver işini, profesyonelliğini falan! Önemli olan senin sağlığın!" dedi. Sitemliydi ama sesine dikkat ediyordu.

Onu dinlerken gözlerimin dolduğunu hissettim. Anında gözlerimi fark etti. "Ağlama lütfen, bunu ağla diye söylemiyorum. Böyle görünce kendimi kötü hissediyorum bu sefer. Sonra niye anlatmıyorsun diyorsun." dedi hislerle dolu sesiyle.

Elimle gözümü sildim aceleyle. "Allah kahretsin! Kendi hayatıma o kadar ağlamam, bu aptal hastalık söz konusu olduğunda hemen ağlıyorum!" diye söylendim öfkeyle. Göz yaşlarım tekrar akınca bu sefer Doğuş büyük elleriyle tek hamlede gözyaşlarımı sildi. "Yapma bebeğim. Neden buraya geldin? Böylesine tehlikeli bir hastalığa sahipken? Üstelik üçüncü evresindeyken?"

Başımı kaldırıp göz yaşlarımı umursamadan suratına baktım. "Yalanın yüzünden! Artistliğe falan mı geldim sanıyorsun? Ben düşünebiliyor muyum sence artık? Ya bana öleceğim söyleniliyor Doğuş! Benim hayatımın sonlanacağı gözlerimin içine baka baka, bana söyleniliyor! Felç olabilirsin arada deniliyor! Ölüme yaklaştın deniliyor! Bu hayata acı çekmeye geldin, acı çeke çeke de gideceksin deniliyor! Hastanelerde zaman geçirebilirsin deniliyor! Üstelik öyle sizi görmeye gelip eğlendiğim gibi değil, o yatakta yatıp acı çeke çeke! Sen bir saat önce gelip bana umut veriyorsun ve bir saat sonra da umutlarım kırılıyor! Ben ne haldeyim bilen var mı acaba?Keşke biraz da benimle empati kurulsa. Keşke beni yargılamadan önce benimle empati kurulsa."

Doğuş iki elimi de destek olur gibi sıkıca kavradı. "Ben seninle empati kuruyorum çiçeğim. Kurmaz mıyım hiç? Sensin ya, sen...can parçam değil direkt canım olan insan." Dolu gözlerimle Doğuş'a bakmaya devam ettim. "Bana açık ol. Bana hastalığım konusunda Doğuş doktor ol. Profesyonel Doğuş doktor ol. Bana ilk masalımızı sonlandırdığım gün ki gibi anlat, hastalığımı."