SON MANOLYA KOKUSU

34.BÖLÜM : YÜREK YANGINI

🌺

Yangının yarattığı karanlık gölgelerin arasında, ruhumun derinliklerinde tarifsiz bir acıya gömülmüş gibiyim. Kalbim hızlı bir şekilde çarpıyor, sanki hayat enerjisi beni terk etmiş gibi hissediyorum. Alevlerin etkisi altında baygın ve güçsüz yatarken, ruhumun içinde yanıyor gibiyim. Kalbim ağırlaşıyor, sanki içindeki bütün umut kül olmuş.

Bilincim bulanık, ağzımdan çıkan hırıltılı soluklarla birlikte ruhsal bir sancı yaşıyorum. Kaybetmekten korktuğum şeyin değerini acı veriyor. Bu ruhsal acı ve kalp ağrısıyla dolu anlarda, içimdeki yangını söndürmenin imkansız olduğu gibi hissediyorum. Belki de içsel çatışmam, hayatta kalma isteğimle, kaybetme korkum arasında gidip gelmektir. Ama şu anda, bu yangının içinde, zihnim ve ruhum karmaşık bir dansa tutulmuş vaziyette.

Yangın hâlâ etrafımı sarıyor ve gözlerim hafifçe aralanarak ortaya çıkan kırmızı alevlerin dansına şahit oluyorum. Böylesine korkutucu bir olayın içindeyken, acıların her biri farklı bir dille bedenimde haykırıyor. Vücudumun her zerresi, yangının yarattığı sıcaklık ve yanan nesnelerin çıkardığı patlamaların etkisiyle adeta titreşiyor.

Gözlerim bulanıklaşıyor ve ağzımdan zaman zaman hırlayarak çıkan nefeslerim, içimdeki ruhsal acının yankıları gibi. Kalbim hızla çarpıyor, sanki en sevdiğim kişinin yokluğunu hissediyormuşum gibi, o boşluğun içine düşmüşüm gibi. Kaybedebileceğim her şeyin hatıraları gözlerimin önünden geçiyor. O anıların karanlığı arasında sıkışıp kalmışım gibi.

Bu karmaşanın içinde, hayatın anlamını sorguluyorum. Yangında kaybedecek daha bir şeyim var mı diye düşünüyorum ve içimdeki korku büyüyor. Düşüncelerim karanlığın içinde kayboluyor, tıpkı alevlerin yuttuğu eşyalar gibi. Ama bir yandan da hayatta kalmak için içimde bir umut ışığı parlıyor. Bir şekilde bu zorluğun üstesinden gelebileceğimi düşünüyorum, belki de sevdiğim insanlarla bir araya gelip yeniden mutlu anılara sahip olabileceğimi hayal ediyorum.

Duygusal yükün altında eziliyorum, tıpkı yangının altında kalan odunlar gibi. Ruhum alevlerin hızla tüketmeye çalıştığı bir yapı gibi, yavaşça yıkılıyor gibi hissediyorum. Belki de kendi içimdeki yangını kontrol etmenin bir yolu var ve bunu bulmam gerekiyor. O düşünceler içinde, hayatta tutunmak için içimdeki gücü hissetmeye çalışıyorum.

Dumanlar vardı. Her yerdeydi. Gözlerim kapalıydı fakat varlığını hissetim. Ayaklarımın altından, belimin altından tutuşuyla beni anında havalandırdığını hissettiğimde gözlerimi araladım. Zar zor yarım bir şekilde onun olduğunu gördüm. Öksürdüm. "Kar, Doğuş...Kar'ı al." 

Doğuş beni bırakmadan çıkarmaya çalışıyorken sesini duydum. "Sakin ol çiçeğim. Sakin ol alacağım onu da ama önce sen." Başımı kaldırmaya çalıştım. "Doğuş...ona bir şey olmasın. Doğuş kurtar onu."

Cevap vermedi fakat başka bir tarafa seslendiğini duydum. "Bayar, çabuk!" Başka bir kolla taşımaya başlandığımı hissettim. Bir ses daha duydum. "Bende geleyim ne olur ne olmaz beraber bakalım." Fatih'inkine benziyordu bu ses. Beni aceleyle merdivenlerden indiren kol fazla tanıdıktı. "Rahat ol, abin burada."

Gözlerimi açmaya çalıştım. "Kar'a bir şey olmasın." Kol beni daha sıkı tuttu. "Halledeceğiz onu da sakin ol sen." Işık yüzüme vurduğunda başımı kaldırıp öksürdüm. "Bayar! İyi mi? Bir şey olmuş mu?" Endişeli ses de oldukça tanıdıktı. 

Yumuşak bir yere bırakıldığımda gözlerimi kısıkça açtım. İlk gördüğüm yüzler, Bayar ve Gümüş olmuştu. Gümüş'ün eli kafamı kontrol eder gibi gezinirken endişeli bakışları hala gözlerindeydi. Bayar gözüm bir doktor ışığı yaklaştırdığında kaçmaya çalışsam da Gümüş izin vermedi. Aynısın diğer gözüme de yaparak kontrol etti. Gümüş hemen başımdan bir oksijen maskesi geçirdi. Ağzımı bir oksijen maskesi çevrelerken dikleşmeye çalıştım. Hemen arkamda kapıları açık bir ambulans bulunuyordu. İtfaiye gelmiş müdahaleye başlamıştı. Olanlara çaresizce baktım.