SON MANOLYA KOKUSU

1.BÖLÜM : MANOLYA TOHUMU

Esmeray - Unutama Beni

🌺

Hayatta yalnız olunca bir şeylere sarılmak istersiniz. Yanınızda ne bir dostunuz, ne bir aileniz olmayınca başka şeylere sarılırsınız. Bazen bir hayvan yada herhangi bir şey bir insandan çok daha iyi gelir.

Kimse için bir değeriniz yokken, o değersizliği başka şeylere değer vererek devam edersiniz. Yalnızlık dünyanın hem en güzeli hem de en berbat duygusuydu bence. Kimine göre çok güzel, kimine göre çok kötü. Benim için henüz hangisi olduğunu çözememiştim.

Hem yalnız olunca, hem de etrafında bir sürü sana değer veren, seni seven insan olunca tatmadığın duygular elbet oluyor. Ben değer duygusunu hiç tatmadım.

Samanyolundaki yıldızlar, gezegenler bile yalnız değildir. Yıldızların bile kendince bir takımları vardır. Bir dostlukları vardır. Birbiriyle birleşen bir takımları vardır.

Herkes bir sebeple günlük tutar. Ben günlük tutmanın genel sebeplerini de yalnızlığa bağlarım. Ya anlatacak kimsen yoktur. Ya da kimsen vardır ama anlatacak kimsen yoktur.

Bazen kendinizi yalnızlığa hapsedersiniz. Bu bir saçmalıktır bana göre. O yalnızlığa hapsin sebebinin acısını zaten içinizde kendinizi yalnızlığa hapsedecek kadar yaşıyorsunuzdur. Yalnız olmasanız bile hayattan keyif almazsınız.

Hayallere sarılmak var. Hayallere sarılırım ben. Yalnız olsam bile başarılı bir yalnız olmayı isterim. Hedeflerim için kendimi geliştirmeyi. Hayallerim ve başarılarımla o duygu eksikliğini bastırmak.

Bende bir Güneş gibi olmak istiyordum. Tek başına, yalnız ama evrenin en parlak cismi olan Güneş gibi.

Fakültenin koridorunda ilerlerken arkamdaki kızları net bir şekilde duyabiliyordum. Sınıfımdaki dedikoducu ve süslü tiplerdi. Şu sınıftan çıktığımızdan beri resmen herkesin dedikodusunu yapmış ve sıra bana da gelmişti. "Şu Manolya denen kızda bir garip! Ne birisiyle sohbete giriyor ne bir arkadaşı falan var." Diyordu.

Bunu bana bakmadan söylediklerini hissediyordum. Terler artıyordu. Sıcaklığın da arttığı gibi. Gözlerime bir ağırlık düşmüştü. "Her zaman bir garip o zaten. Ailesi falanda yokmuş duyduğum kadarıyla." demişlerdi ama dikkatim hangisinin söylediğini anlamayacak kadar dağılmıştı. Şaşkınlıkla etrafı izlemeye başladım. Bana ne oluyordu? Neydi bu sıcaklık?

Bir elimle terli ensemi ovuşturdum. Şimdi sadece sıcaklık ve gözlerime düşen ağırlığı değil, aynı zamanda üzerime çöken bir ağırlık da hissediyordum. Kaşlarım ne olduğunu anlamak ister gibi çatılmıştı.

Elimle önüme gelen saçları geriye attım. Üzerimdeki ağırlık git gide artıyordu. Gözlerimi o ağırlığa hapsetmek istercesine ağırlığını arttıran bir şey vardı. Beni çekmeye çalışıyordu.

Sonunda yandaki dedikodu yapan kızların dikkatini çekmiştim. Susmuşlar ve merakla beni inceliyorlardı. Halimdeki garipliği onlarda sezmişti.

Zor kaldırdığım bakışımı etrafta gezdirdim. Herkes hayatına devam ediyordu. Koridorda yürüyen öğrenciler, sosyal medyaya hava atmak için fotoğraf çekenler, arkadaşıyla sohbet edenler...

Bedenimde ki ağırlık bacaklarıma doğru ilerliyordu. Gözlerimi yummam için uğraşan bir şey vardı. Bir anda beynimden bıçak yemiş gibi bir ağrı hissettim.

Gözlerime karartı düşüyordu. Elimden gitmek üzere olan bilincim, ne olduğun bilmediğim bu güçle bir düelloya girmişti ve pek kazanacak gibi durmuyordu.