Poyraz elindeki fotoğrafa uzun uzun baktı.Ardından zarfın içine geri koydu.Siyah ceketinin iç cebine zarfı yerleştirdikten sonra gözlerini Ezgi'ye çevirdi.
"Öğreniriz,kimmiş..."dedi umursamaz tavrıyla.
"Nasıl öğreneceksin?"dedi Ezgi.Abisinin bu kadar umursamaz durması en az benim kadar onu da şaşırtıyordu eminim ki.
"Bilmiyorum.Buluruz bir yolunu."dedi Poyraz sandığı kitlerken.
Bir sessizlik olmuştu.Poyraz'ın da bir fikri olduğunu düşünmüyordum. Ancak benim bir fikrim vardı.
"Benim bir fikrim var."dedim.
Poyraz'ın umursamaz gözlerinin yerini merak almıştı.
Ezgi ise en az abisi kadar meraklı gözlerini bana çevirdiğinde yüzünde belli belirsiz bir gülümseme olmuştu.
"Buradayken bana anlatmıştın hani...Size bakan bir teyze vardı.Neydi adı?Zeliha mıydı?"
"Evet Zeliha."Poyraz bu sefer umut dolu gözleriyle bana bakarken gülümsüyordu.
"Yani bir şekilde ona ulaşsak,o bilemez mi ki?"
"Zeliha kim ya?"dedi Ezgi.
"Sen küçüktün,2-3 yaşlarında falandın.Hatırlamıyorsundur.Bize bakan teyze.Ayrıca biz doğmadan önce de annem ve babamla tanışıyorlarmış zaten."
"Nasıl bulacağız onu ki?Belki de ölmüştür kadın."
"Metin!"dedi Poyraz aniden yerinden kalkarken.
Telefonu çıkardı ve Metin'i aradı.
"Alo, Metin?Kardeşim sana çok fena işim düştü."
Ezgi ile ben dikkatle Poyraz'ı dinliyorduk.
"Bak şimdi birini bulmamız lazım.Adı Zeliha Tanlar.80-85 yaşlarındadır şuan tahminim.Bartınlılardı.Oğlu vardı.Neydi adı?"dedi kafasına vururken.
"Kaan!Kaan Tanlar.Hayat memat meselesi.Bulmamız lazım."
Metin'den gelen cevabı beklemek için 4 saniye durdu.
"Sağol kardeşim.Allah razı olsun. Geliyorum ben birazdan.Orada görüşürüz inşallah."dedi ve telefonu kapattı.
Bu sefer birden fazla duyguyu aynı anda barındıran gözleri bana çevrildiğinde
"Teşekkür ederim."dedi.
"Rica ederim.Yani ne yaptım ki?"
"Abimi ilk defa böyle görüyorum."dedi Ezgi kahkaha atarak.
"Fazla enerjiksin."dedi ardından.
"Enerjik miyim,endişeli miyim bilmiyorum.Ortada bir sır varsa çözülsün isterim.Ve şuan Bilge sayesinde belki de 30 yıllık hayatımda benden saklanan bir şeyi öğreneceğim."
"Haklısın."dedi Ezgi durumun ciddiyetini tekrar hatırlarmışcasına.Gözlerini sandığa dikti.
"Gidelim mi?"dedi Poyraz.
"Eve mi bırakacaksın beni?"dedi Ezgi.
"Evet.Oradan adliyeye geçeceğim.Benimle geliyorsun değil mi?"dedi.Son cümlesi bana ithafendi.
"Evet.Oradan da Beste'yi almaya gideceğim."
"Beste kim?"dedi Ezgi.
"Ev arkadaşım."
Kafasını salladı.
Poyraz hızlı adımlarla evden çıkarken biz de peşinden gidiyorduk.
Ezgi koluma girip beni durduğunda ona döndüm.
