[TAMAMLANDI]
Düşmanıma mesaj atarken zamanla ona aşık olacağım ihtimalini hiç hesaba katmamıştım.
-
Rüzgar: şansına küsüceksin artık
Kumsal: ne
Rüzgar: diyorum ki
benimle aynı sınıfta bulunmak aynı havayı solumak sana eziyetse bu beni mutlu eder kum...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
16| Lanetli Gün ve Biraz 21 Nisan
"Abi çıkmasan mı dışarı ya? Ben sana kek falan yapayım, hım?" Peşimden bir oraya bir buraya koşturan kardeşim yaklaşık 10 dakikadır beni dışarı çıkmamam için ikna etmeye çalışıyordu ama gerçekten evde durmak istemediğim için söylediklerini dinlemiyordum. Duvarlar üzerime üzerime geliyordu.
"Gerek yok Kasım." Üzerinde ördek kafaları olan yeşil çorabımı giyip yatağımdan kalktım. Koridora çıkıp ayakkabılıktan rastgele bir spor ayakkabı geçirdim ayağıma.
"Bence böyle anlarda dışarı çıkmak iyi bir fikir değil abi." dedi Kasım yeniden. "Yalnız kalmak istersen ben evden çıkarım."
Ceketimin cebine sıkıştırdığım kulaklığımı çıkartıp dolaşan kabloları ayırmaya çalışırken "Neden bu kadar ısrarcısın abicim? Hava almak herkese iyi gelir. Biraz yürüyüp döneceğim işte." dedim.
Omzunu duvara yaslayıp "İçimde kötü bir his var. Çok kasvetli bir gün." dedi.
Elimi benimki gibi uzun saçlarına atıp karıştırdım. Zoraki bir gülümsemeyle baktım gözlerine. "Sorun yok, yürüyüş sadece. " Kapıdan çıkarken bana dikkatli olmamı söylemiş bende görüşürüz diyerek hızlı adımlarla uzaklaşmıştım.
Kulaklığımdan gelen müziğe bile odaklanamamıştım yol boyu. Kaç saattir yürüyordum bilmiyordum ama hava kararmaya başlamıştı ve ben hala içimdeki sıkıntıdan kurtulamamıştım. Gözlerim yanıyor ağlamamak için kendimle mücadele ediyordum.
Eve dönmeye karar verip ana caddeye çıktım. Başımı yerden kaldırmamla bana doğru yürüyen bedenini gördüm. Her gün olurdu ama bugün olmazdı. Bugün onu görmek istemiyordum. Beni fark edince kulaklığının tekini çıkartıp adımlarını durdurdu. Aramızdan geçen insanlara rağmen öylece durup birbirimize bakıyorduk. Akmaya meyilli yaşlarımı tutmak güç hale gelmişti. Sol gözümden akan ilk damlayla bakışmamıza son verip arkama döndüm. Oradan uzaklaşmama izin vermeden arkamdan gelip kolumu tuttu. "Kumsal.." Sesinden onunda iyi bir durumda olmadığını anlamıştım. Olmamalıydı zaten. Kötü hissetmeliydi. Benim hissettiğimden çok daha kötü hissetmek zorundaydı.
"Bırak kolumu." dedim burnumu çekmeden hemen önce.
"Hayır, konuşa-" Cümlesini tamamlamasına izin vermeden tuttuğu kolumu yüzüne bile bakmadan sertçe çektim. Bir adım atıp "Senden nefret ediyorum." diye mırıldandım sadece onun duyacağını bilerek.
Geldiğim yolu geri dönmeye başladım hızlı adımlarla. Onu görmek, duymak, onunla ilgili hiçbir şeyi istemiyordum şu an.
"Nereye kadar kaçacaksın Kumsal?" diye bağırdı arkamdan. Sesi çok uzaktan gelmediği için peşimden geldiğini anlamıştım. Cevap vermeyip adımlarımı daha da hızlandırdım. İstemiyordum işte, nesini anlamıyordu? "Nereye kadar? Önünde sonunda oturup konuşmamız gerekmeyecek mi? Ömrün boyu beni her gördüğünde lafı ağzıma tıkayıp kaçacak mısın?" Cevap vermiyor olmama aldırış etmeden, sesini yükselterek konuşmaya devam ediyordu. "Hiç mi umurunda değil benim diyeceklerim?"
Son cümlesiyle adımlarımı durdurup arkama döndüm. Hemen bir adım ötemdeydi. Kızardığını tahmin ettiğim gözlerimden yaşlar hiç durmadan akıyordu. Umursamadan onun gözlerinin içine baktım. Siyahlarımla kahveleri buluştuğu an tüylerimin ürperdiğini hissetmiştim. "Sen..." dedim "...Rüzgar, sen, bir şey demeye hakkın mı olduğunu sanıyorsun?"
Bir şey söylemek için dudaklarını aralamıştı ki aniden bir tekerlek sesi yankılandığı kulağımda. İkimizde aynı anda başımızı çevirdiğimizde hızla bize doğru gelen aracı gördük. Daha olayı kavrayamadan ayaklarımın yerden kesildiğini hissettim. Birkaç saniye içinde korna sesleri ve birkaç çığlık tırmalamıştı kulaklarımı. Bakışlarım yanımda kapalı gözleriyle yatan Rüzgar'ı buldu. Başından akan kanlar asfalta akıyordu.
Gözlerim kapanmadan hemen önce bir kez daha nefret ettim bugünden. 21 Nisan her zaman benim için lanetli gün olarak kalacaktı. Onun doğum günü, benim hayatımın karardığı gündü.
.
düz bölümleri bu kitapta sevmiyorum bir süre daha düz gelir sonra ağırlığı text yaparım yine önemli yerlerde düz gelirse gelir herhalde
a bi de panacea 100k olmus🥹 cok mutluyum okumayan varsa buyursun🫶🏻
