FOR HARU || TAEKOOK

15☆

"Bana yalan söylediğine inanamıyorum!"

Taehyung ve ben içeri girdiğimizde hala yalanımın etkisi altındaydı.
Büyük bir şey söylemedim oysaki.
Eve girebilmek için köpeğin beni kovaladığı yalanını söyledim sadece.
Bu kadar. Neden bu kadar abartmıştı ki?

"Bana bir daha yalan söylersen seni mahvederim"

Duyduğum sözlerden biraz korkmuştum aslında, belli etmemeye çalışarak, "Biraz daha böyle konuşursan benden çok kardeşin senden korkar" dedim.
Cevap olarak Taehyung bana bakmış ve gözlerini devirmişti.Haklıydım, bazen çok korkutucu bir hale dönüşebiliyordu.

"Hyung! Buradasın!"

Diğer odadan Haru'nun bize doğru koştuğunu görünce gözlerim sevinçle parladı.
Onsuz bir gün bile geçirmemiştim daha, onu nasıl bu kadar özleyebilirim?
Dediğim gibi hayata tutunma sebebimdi, onsuz olmak nefessiz kalmak gibiydi benim için.
Ama Taehyung'la kalmak onun için en iyisiydi.

Boynuma atlayan çocukla sendelediğimde hemen ona sımsıkı sarıldım.Kokusunu içime çektim, bu yedi yılda bana öz kan kardeşim gibi olmuştu.Ama artık ayrı olmamız çok zordu.

"Hyung, evime bak! Çok büyük ve güzel!"

Haru konuştuğunda, Taehyung'un gözlerini üzerimde hissettim, döndüm ve ona baktım, hemen gözlerini kaçırdı.
Gözleri, Haru'ya sarılırken kollarını yukarı çektiğim gömleğimden çıplak kalan kollarımdaydı.
O an morarmış kollarımı hatırladım.
Hemen gömleğin kollarını düzelttim.

Bu görüşler benim için ilk değildi.
Yaralarımı gören herkesin görüşü buydu.
Bana acıyorlar.
Bu, vücudumdaki yaralardan daha acı vericiydi.
Bazen sıcak yaz günlerinde bile kimse fark etmesin diye uzun kollu, her tarafı saran gömlekler giyerdim.
'Babam' denilen o adama göre.

Haru kolumdan çekerken yavaşça içeri adım attım.Çok heyecanlıydı kardeşim.
Çirkin hayatından ve travmalarından kurtulmuştu sonunda.

"Haru sana kaç kere koşma dedim daha yeni ameliyat oldun"

Taehyung belki de ilk defa haklıydı.
Yeni ameliyat olduğu için bu kadar aktif olması onun için iyi değildi.
Haru benimle kaldığında bu kadar aktif değildi, son birkaç saat içinde değişmişti.

Taehyung sayesinde mutluydu.

Büyük salona girdiğimizde şaşkınlıkla etrafıma bakındım.Hemen aklıma gelen şeyle bizi takip eden Taehyung'a döndüm.

"Taehyung, evde koku yok," dedim Haru küçük parmaklarıyla elimi tutarken.Alkol ya da sigara kokusunu kastettiğimi kardeşimin önünde söylemek istemedim.Alkolle ilgili her şeyi unutmasını istiyordum.

"Ah, bir süre önce vardı.. birdenbire nasıl gitti? Bilmiyorum ki..Belki de pencereleri açık bıraktığım için gitmiştir koku"

Taehyung'un tuhaf bir şekilde konuşması şaşkınlıkla pencereye bakmama neden oldu.Ne de olsa pencereler kapalıydı, neden bahsediyordu?

Pencereye baktığımı gören Taehyung hemen gülmüş "Az önce kapattım." demişti.Garip davranışlarını görmezden gelmek istedim. Ama bir an sarhoş olduğu aklıma geldi, eğer durum buysa Haru için endişelenmeliydim.

"Yalan söyleme hyung! Yalan iyi bir şey değil!"

Haru'nun Taehyung'un önünde sert konuşma girişimi, kaşlarımı çatarak bu yorgun görünen adama bakmama neden oldu.Neden yalan söylüyordu?
Derin bir iç çektim, Haru için korkuyordum.

"Pencereleri hiç açmadın"

Haru'nun sözleri Taehyung'un gözlerinin kocaman açılmasına neden oldu.Yalancı.Yalan söylemekten nefret ederdim, 16 yaşımda yalan söylediğim için en ağır cezayı çektim, öğrendiğim en büyük ders buydu bu hayatta.