FOR HARU || TAEKOOK

16☆

Başı hala göğsümde olan bir Taehyung hayal edin, sessizce ağlayan bir Taehyung.Bu durum sebepsiz yere kalbimi sızlatmıştı.Okuldaki herkesin taş kalpli olarak tanıdığı o kişide gerçek Taehyung'u kimse görmemişti.Ben dahil herkes sadece sahne şovunu izlemişti, sahne arkasından kimsenin haberi yoktu.

"Şimdi iyimisin?"

Söylediklerimle yavaşça başını salladı, beni henüz kınamamış olması garipti.
Şimdi bağırması ve her şeyi havaya uçurması gerekiyordu.Ama tam tersine, çok, çok sessizdi.

"Haru aşağıda yalnız kaldı"

Taehyung'un mırıldanmalarını bir şekilde anlamıştım, benden uzaklaştığında yüzüme baktı anında.

"Az önce olanları hiç yaşanmamış gibi kabul edelim"

Davranışlarımdan utanırken, onun normal bir karşılamasını nasıl bekleyebilirdim ki? Kesinlikle beklemiyordum.

Yataktan kalktığında ayakta benim kalkmamı beklemiş olmalı ki ben de hemen kalkıp kapıya yöneldim.
Odanın kapısını açtım dışarı çıkacaktım ama bir baktım ki gelmiyor, yatağın yanında duruyor, gözleri benim çıkmamı bekliyordu.

Garip bakışları hala üzerimdeyken "Ne bakıyorsun Haru'ya git, buraya onun için geldiğini unutma" dedi.Bir süre önceki uysal tavrına rağmen şimdi tamamen farklıydı ve bu çok rahatsız edici bir durumdu.

"Gerçekten iyi misin?"
Söylediklerimle ona doğru bir iki adım attığımda gergin bir şekilde gülerek başını eğdi, "Sen kendini ne sanıyorsun? Haru'ya git yoksa seni evden kovmak zorunda kalacağım."

Sözleri istemsizce kalbimi acıttı. Bu zamana kadar yaptığı onca şey fiziksel acıya neden olurken şimdi neden kalbimi etkilemişti?

Kırılmıştım.
İnsan sevdiği birine kırılabilir ama o zaman sözleri beni nasıl etkilemişti?

Hiçbir şey söylemeden sessizce odadan çıktım.Arkamdan açık bıraktığım kapının çarpma sesini duydum anında.
İrkilmiştim. Aslında kızacağını zaten biliyordum, neden şimdi üzüldüm ki?

Video oyunu oynayan Haru'ya gittim.
Maçtaki galibiyetini sevinç çığlıklarıyla kutluyordu.Çok tatlı görünüyordu.
Sonunda hayallerimden biri gerçek olmuştu,kardeşim çok mutluydu. Ama abisinin bağımlı olmasını hiç istememiştim, en kötüsü de buydu.

"Hyung! İşte senin ve benim mağazadan satın alamadığımız tüm oyunlar! Hadi birlikte oynayalım!"

Güldüm ama içimden ağlıyordum.
Benim yüzümden çocukluğunu yaşayamamıştı.Bu düşünce beni mahvediyordu.
Doktora göre, operasyon hayatına sadece birkaç yıl ekleyecekti, bu da kardeşlerin birlikte ancak birkaç yıl daha mutlu olabileceği anlamına geliyordu. Kardeşim o gün yolda ağlayarak karşıma çıkmasaydı belki Taehyung gelip onu yetimhaneden alırdı.

Her gece kendimi suçladığım gibi yine kendimi suçluyordum.

Beni düşüncelerimden ayıran, Haru'nun oyundaki galibiyetini alkışlaması olmuştu. Ne zaman dolduğunu anlamadığım gözümden düşen ilk yaşı görmesin diye hızlıca elimle sildim.Sevinçten mi yoksa üzüntü gözyaşı olduğunu bile bilmiyordum.

"Haru tatlım, bugün saçımızı boyatacağız!"

Taehyung'un diğer odadan konuşması gözlerimdeki yaşları kontrol etmeme neden olmuştu. Kafasında çok az saç kalmıştı ve yakında hiç olmayacaktı.
Ağladığımı görmesin diye hızlıca odadan çıkıp mutfağa gittim.Kapıyı kapatıp duvara yaslanıp elimle ağzımı kapatıp sesimi gizlemeye çalıştım.