END GAME

CHAPTER 28 - PAALAM

So ayun na nga nasa kusina na kami at nagluluto na ako ng Sinigang eto kasing si Rod sobra sa kaharutan eh kaya ngayon pa lang ako makakaluto.

Habang nagluluto ako ayun naman sya panay titig sa akin habang nakaupo sya sa mesa.

Oh bat ka panay tingin sa kin jan? - sabi ko habang nakataas ang kilay.

Bigla naman syang tumayo at lumapit sa akin.

Wala lang mahal - sabi nya sabay yakap sa akin sa likod.

Gusto lang kitang titigan mahal kasi napakaganda mo eh kaya naman I'm the most luckiest man in the world - sabi nya at hinalikan ako sa pisnge.

Agad naman akong namula sa sinabi nya.

Puro ka kaharutan jan, magluluto pako oh at tsaka baka biglang papasok si manang nelly dito rod - saad ko naman pero nakayakap pa rin sya sakin kaya hinayaan ko nalang.

Eh ano naman eh mag-asawa naman tayo?
- proud pa nyang sabi.

Siniko ko naman sya.

Anong asawa ka jan eh di pa nga tayo kasal eh assuming ka talaga! - naiinis kong sabi.

Hahaha don't worry mahal ko pakakasalan kita soon hintayin mo lang - sabi pa nya.

Hayy naku, ewan ko sa'yo rod - sabi ko nalang.

Pagkatapos ng ilang minuto ay tapos na din ako kaya inihanda ko na yung paglalagyan ko nito.

Alis ka nga jan luto na to kaya ilalagay ko na sa lalagyan - sabi ko at kumalas naman sya sa yakap.

Tapos na lahat-lahat kaya umalis na kami.

Habang nasa byahi kami ay hindi ko namalayan na panay tunog pala ng cellphone ko pero hindi ko narinig kasi naka vibrate pala ito. Hanggang sa nakaabot na kami ng Ospital.

Habang papasok kami ng Ospital ay abot langit akong nakangiti kasi alam ko na magugustuhan ni Irene itong Sinigang na dala ko dahil sya mismo nag request neto.

Bigla namang hinawakan ni Rod yung kamay ko.

Mahal parang ang saya mo ah - tanong nya while holding my hand.

Syempre mahal, mapapangiti na naman si Irene dahil dala ko ang paborito nya - masayang sabi ko naman at ngumiti naman sya.

.
.
.
.
.

Papasok na kami sa room.

Pagpasok pa lang namin ay nakita ko si mommy na hawak hawak ang kamay ni Irene habang umiiyak.

Unti-unti naman akong nagtungo kay Irene.

Nakita ko si Irene na wala ng buhay kaya nabitawan ko yung Tupperware na dala dala ko at natulala dahil hindi ako makapaniwala.

Nanginginig akong nakatingin sa kanya.

Niyakap ko sya at doon na binuhos lahat ng luha.

Ireneeeeeeeeeee!!! - tanging umiiyak na sigaw ko habang niyayakap sya.

Adingggg bakit??!!😭

Oh godddd Irene! Hindi ko kayang wala ka- sigaw ko.

Hinaplos naman ni Rod ang likod ko.

Mahal tama na - pang kalma ni Rod sa akin pero ramdam ko rin na umiiyak din sya.

Pumiglas ako sa pag yakap kay Irene at kinausap sya.

Ading kooo, pinagluto pa kita ng paborito mo oh - saad ko sa kanya habang hinahawakan ko yung mukha nya.

Gumising ka ading ko parang awa mo na pleaseee - pagmamakaawa ko sa kanya at hamagul-gol sa iyak.

Anak Imee - saad ni mommy at niyakap ako

Sumali naman sa yakapan si bonget na umiiyak din.

Mommy buhay pa yung kapatid ko diba?? Kakain pa nga sya ng Sinigang ehh - saad ko kay mommy habang umiiyak na nakayakap kay Irene.

Anak tama na pleaseee - sabi ni mommy habang hinigpitan nya ang pagyakap nya sakin.

Noooo!!😭 Hind- nooo buhay pa ang ading ko- sigaw ko at bigla nalang natumba at nawalan ng malay.

Imeeeeeee!!

Nagising ako at nakita ko si Rod na hawak-hawak ang kamay ko.

Ro-d? - paggising ko sa kanya.

Mahal gising ka na pala, kamusta pakiramdam mo? may masakit ba sayo? - sunod-sunod nyang tanong.

I'm fine mahal, don't worry - kalmado ko namang sabi kaya umupo ulit sya.

Mahal is it true? na wala na si Irene? yung ading ko? - humagul-gol kong sabi.

Yumuko nalang siya at tumango kaya I'm starting to cry again.

Mahal please kalmahan mo lang, baka mahimatay kana naman - pangpa kalma ni Rod sa akin.

Agad naman akong natauhan at tumigil na sa pag-iyak.

Puntahan natin sya mahal - sabi ko kay Rod.

Sige but please mahal control your emotion ayokong may mangyari nanaman sayo - sabi naman ni rod.

I promise mahal, dahlin mo lang ako sa ading ko I want to see her for the last time - saad ko naman at tumayo na ko at nagtungo na kami.

.
.
.
.
.
.
.
.
.
.

*1 month later

Isang buwan na ang nakaraan simula nung nawala si Irene but hindi ko pa din tanggap na wala na sya. It's Still hurts when I remember her lalo na yung mga memories namin nung mga bata pa kami.

Hindi ko naman maibabalik ang kahapon
kaya I'm trying to convince my self na wala na talaga si Irene but she's in my heart forever and that would never be replaced by whom.

Hello madlang pipol mabuhay! Emzzz ako'y nagbabalik, pasensya na sa mahabang panahon na pinag-antay ko kayo masyadong busy lang ang loley nyo. Thank you forda long patient😚

Hindi naman siguro masyadong masakit itong chap na ito anoh? Hihi

SISTERS FOREVER♥️

Sa susunod na chapter ulit mwaps😚