A Famous Killer Who Got Reincarnated As A Commoner (Isekai Series 5)

Kabanata 1

"Eiri!"

Abala ako sa pagbabasa ng libro nang bigla akong tawagin ni ina mula sa labas ng kwarto ko.  Agad kong binaba ang libro at tumayo para buksan ang pinto ng kwarto ko. Bumungad sa 'kin ang nakasimangot na mukha ni ina.

"Ano po 'yon?"

"Eiri, hindi ka dapat naglo-lock ng pinto. Paano kung may mangyari sa 'yo? Sino tutulong sa 'yo? Ha?"

"Pasensya na po, nagbabasa po kasi ako ng libro"

"Tungkol na naman saan ang binabasa mo?"

"The hero and the dragon" I simply answered

"Another history book? Hayst! Hindi ko alam kung matutuwa ba ako sa ginagawa mo o mag-aalala. Masyado ka pang bata para magbasa ng mga ganyan, dapat ini-enjoy mo yung childhood life mo. Bakit hindi ka makipaglaro sa labas?"

Lihim akong napabuntong-hininga. Gusto ko din naman makipaglaro sa labas kaso mas nai-enjoy ko yung pagbabasa ng mga history book at iba pang libro. Madami kasi akong natutunan.

"Eiri, I'm not forcing you, okay? I'm just worried"

I just smiled and nodded

"I understand. Uhm...pupunta na po ako sa labas"

Ngumiti siya at niyakap ako

"Ingat ka"

Nang umalis na siya, bumuntong-hininga ako at pumunta sa side table ko para kunin ang librong binabasa ko kanina bago ako lumabas.

It's almost five years when I reincarnate in this world.  Since then I started gathered information. It's wierd 'cause when I was just born I already understand them and I can actually read.  Madami na akong natutunan sa mundong 'to lalo na ang history nito.

I know about the history of all kingdom, how and when it build, the first king and and queen.  The history about the legendary dragon, and about the first hero. It says the first hero is from my world, yes from Earth. They summoned the first hero to kill the legendary dragon.  It's interesting right?

Ang sabi bigla nalang daw ito nawala two hundred years ago na.  Walang makapagsabi kung patay na ba siya o buhay pa, pero hanggang ngayon sinasamba parin siya at hinahangaan ng mga tao. Nakalagay din doon na ang dating palasyo ng hero ay paaralan na ngayon. Gonzales University (University of Hero)  Gonzales is the surname of the Hero. Harzy Gonzales. 

And it's my dream to enroll in that university. Gusto ko makita kung ano ang mga nandoon, kung may ginawa siya na mga bagay na meron sa Earth. Kaso pwede ka lang mag-enroll don kapag 18 ka na, so maghihintay pa ako ng 13 years bago ako makapasok don. 

Hayst!!

"Monster!!"

"Freak!!"

"Umalis ka dito!! Hindi ka bagay dito!!"

Napatingin ako sa 'di kalayuan sa pwesto ko. May tatlong bata na binabato yung isang bata na nakaupo sa lupa habang tinatakpan ang ulo nito. Binabato nila ito ng putik at maliliit na bato. Natigil ako dahil naalala ko ang nakaraan ko, kung paano ako i-bully ng mga kaklase ko.

Umiling ako para mawala ang mga iniisip ko at napatingin sa lupa nang makita ang isang bato. Maliit lang naman 'yon so kahit ibato ko 'to hindi sila masasaktan. Pinulot ko yung bato at binato don sa isang bata.  Sumigaw siya at umiyak. Hindi ko alam kung bakit pero nong makita kong may dugo sa ulo niya bigla akong kinabahan.

Mahina lang naman 'yon ah?

Pumulot ulit ako ng isa pang bato at hinagis-hagis 'yon sa ere.

"Aalis kayo o baka gusto niyo matulad sakanya?"  Pagbabanta ko.  Agad naman silang tumakbo paalis kaya lumapit na ako don sa batang inaaway nila.

"You okay?" I asked while offering my hand to him. Pero hindi niya ako pinansin at mas lalong tinakip ang hoodie niya sa ulo at mukha niya. Kita ko ang panginginig ng kamay niya at may mga gasgas din 'yon.

"Hey, I'm not going to hurt you. I just want to help"

"G-Go away! I d-don't need your help!" Sigaw niya

Napabuntong-hininga ako at umupo para mapantayan siya.

" Gamutin ko muna sugat mo"   sabi ko at bahagyang nilapit ang palad sa kamay niyang may sugat.

"I said go away--"

Tatampalin niya sana ang kamay ko pero naunahan ko siya, hinawakan ko siya sa palapulsuhan niya.

"Wag ka malikot"  sabi ko at tinuloy na ang pag-heal ng sugat niya.   "Ayan, tapos na"

Pagbitaw ko sa kamay niya agad naman niya 'yon tinignan.

"May iba ka pa bang sugat?"

"W-Wala na"

"Sure ka?"

"Hm..."

I can't see his face and his body because he's wearing a cape at nakayuko din siya.

"T-Thank you"

"I won't accept your thank you"

"Why? What do you want?"

" Look at me before you say thank you. Hindi kasi magandang pag-uugali ang pagpapasalamat na nakatalikod ka sa taong pinapasalamatan mo. Iisipin ng mga tao hindi ka sincere"

Hindi siya agad sumagot

" I'm sincere, ayuko lang na makita mo ang itsura ko"

Taka ko siyang tinignan

" Bakit naman?"

"B-Basta!"

"Ay hindi pwedeng ganyan. Gusto mo bang tawagin ko ulit yung mga nang-bully sa 'yo?"

" No!"

" Then show me your face and say thank you--"

Natigil ako nang bigla siyang humarap sa 'kin. 

" T-Thank you"   sabi niya at agad na yumuko ulit   "Ayos na ba 'yon--"

Hinawakan ko siya sa magkabilang balikat niya at hinarap siya sa 'kin sabay ng malakas na hangin na dahilan ng pagkatanggal ng hoodie niya. Natulala ako nang makita ang itsura niya.  Green eyes, long pointed ears...

"Elf... You're an elf?"

Hinampas niya ang kamay ko at umatras palayo sa 'kin.

"What if I am? Are you going to bully me, Call me monster like what other people say?"  Galit na tanong niya.

" What? Why would I do that? I'm actually amazed, first time ko makakita ng elf at sa malapitan pa. And you just fulfill one of my dream!!" Natutuwang sabi ko   "Can I see your face again?"

"N-No..."

I pouted

" Please"

"Don't you know about elf?"

I tilted my head

"Of course I know"

"Then you should know how people hate us"

" I know"

He look at me curiously

" Then why aren't you afraid of me?"

" Bakit naman ako matatakot sa 'yo? Hindi ka naman nakakatakot. Ang cute mo kaya"

" W-What?"

" Hey, let's be friend"  natutuwang sabi ko at nilahad ang kamay ko sakanya. Tinitigan niya lang ang kamay ko.  "I'm actually looking for a friend, so can we?"

" W-Why?"

" Huh? Uhm... because I like you? That's why I want you to be my friend"

He stared at me so I smiled. Tinignan niya ang kamay kong nakalahad parin sakanya at maya-maya lang dahan-dahan na niya itong tinanggap.  Napangiti ako at hindi ko alam pero ang sarap sa pakiramdam.

Ganito pala pakiramdam na magkaroon ng kaibigan!! Ang saya!