İnsanlar zamanla değişir, en yakından tanıdığını sandığın insan bile bir gün karşına yabancı olarak çıkar ve hiç beklemediğin anları sana yaşatır. Kana bulanmış eller bir zamandan sonra birleşerek kalplere sıçrayıp birbirlerini paramparça eder.
🩸
Y...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Berk sabaha karşı arabanın içinde uyandığında kendini toparlayarak battaniyeyi üstünden benim üstüme atıp eliyle saçlarımı okşadığını hissettim. "İyi ki buradasın, sana söz veriyorum senin aklında daha güzel anılar bırakacağım." Saçlarımdan öptüğünü anladığımda gülümseyerek başımı hareket ettirdim. "Şimdi anladın mı battaniyenin neden arabada olduğunu?" Gülümsediğini duydum, elini saçlarımdan çekip arabayı çalıştırdı.
Yolda iyice uykuya dalmıştım, beni eve çıkarıp yatırdığını hiç duymamıştım bile. Uyandığımda içeriden boğuk bir sesle gelen şarkıya kulak kesildim. Yerimden doğrulup başımı etrafa çevirdiğimde telefonumu aramaya koyuldum, telefonumu bulamayınca yataktan yere inip odadan çıplak ayaklarımı sürüyerek çıktım. Ses mutfaktan geliyordu, bu sırada merdivenin yanından geçerken yukarıdan duvara yansıyan güneşin ışıklarını gördüğümde merdivenlere yöneldim. Yukarı birkaç adım atarak çıktığımda karşımda sonsuz camlarla dışarıdaki büyük gökdelenleri gördüm. Manzara çok güzeldi.
"Oha!" Hayran kalarak cama yaklaştığımda güneşin cama tam karşıdan vurmaya hazırlandığı yol manzarasına baktım. Etraf çok güzel ve sakin görünüyordu, yoldan ne korna sesi yükseliyordu ne de başka bir şey. Başımı yan taraflara çevirdiğimde sağ tarafta koridorun aydınlığının aksine kapkaranlık bir oda duruyordu, sol tarafta ise aşağı katta bulunan odaların aynı hizasında duran kapısı kapalı odalar vardı.
Merdivenlerden yukarı çıkan adımları duyarken başımı omzumdan arkaya çevirdim. Merdivenin köşesinden döndüğü gibi kahve gözleri yüzüme sabitlendi, bakışlarını yakaladığım adama gülerek baktım. "Bu evi kaça aldın?"
Gözlerini gözlerimden çekip cama çevirdiğinde, "Alex'in hediyesi," dedi homurdanarak. Merdivenin son basamağından yukarıya çıkıp yanıma yaklaştı. "Herifin yaklaşık 40'ı aşkın evi var. Sanırım günahlarıyla sevaplarını dengelemek istiyor yoksa o kadar evi neden şirkette güvendiği kişilere versin."
Kaşlarımı hayret ederek kaldırıp başımı öne çevirdim, karşımdaki yüksek binalarla dolu yol manzarasını izlemeye devam ettim. "Alex'e bak sen!"
Berk yanımda durup ellerini eşofmanının ceplerine koydu, başını bana çevirdi. "Alex bugün şirkete gelmeyecekmiş, Natalia ile konuştum sabah. Şirket battığı için yeni ortaklarla görüşülüyormuş ama Natalia beni şirketin ortağı yapmakta epey emindi. Bugün onunla buluşacağım, senin işini de gelince hallederiz."
Sıkkınlıkla nefesimi dışarı verip başımı ona çevirdim. "Ben burada çok kısa bir süre içinde kalacağım. Gerçekten buranın vatandaşı olmam şart mı?" Bu konu üstünde düşünmem gerekiyordu, Türkiye'de normal yaşamımı öylece bırakıp buraya korka korka onunla birlikte gelmiştim, hem de o an için hiçbir şeyi göze almamıştım.
