İnsanlar zamanla değişir, en yakından tanıdığını sandığın insan bile bir gün karşına yabancı olarak çıkar ve hiç beklemediğin anları sana yaşatır. Kana bulanmış eller bir zamandan sonra birleşerek kalplere sıçrayıp birbirlerini paramparça eder.
🩸
Y...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
1 haftadır Mine ile birlikte Berk'in mahkemesi ve tutuklanıp cezaevine gönderilmesi hakkında elimizden geleni yapmaya çalışıyorduk. Her şeyin farkındaydık ama onu bu şekilde ellerimizin arasından kaybetmeyi kabullenemiyorduk.
Berk mahkemede isteyerek öldürmediğini, en başında Alex'in bana saldırdığını beni korumak için onun dengesini kaybedip ateşe düştüğünü itiraf etmişti. Gözüne ayakkabımın topuk ucunu soktuğum konu konuşulmamıştı çünkü hakim önündeki dosyada, Alex'in otopsi raporunda yüzünün tanınmaz bir hale gelerek yandığını okumuştu. Böylelikle Berk'e müebbet değil, 10 yıl içeride yatma cezası vermişti.
10 yıl, tıpkı onunla görüşmediğim zamanlar gibi gelmişti gözümün önüne.
Sedat'ı hala bulamıyorduk, o günden sonra kayıplara karışmıştı. Ne telefonunu açıyordu ne de bizi arıyordu. Belki de korkup şehri terk etmişti, Mine ile böyle düşünüyordum.
Evde kalmıyorduk çünkü orası Berk'e ait olduğu için polisler haciz koymuştu. Bizde eşyalarımızı apar topar toplayıp Tolgaların evine gelmiştik. Bu sırada Berk'in eşyalarını da toplamıştık, onun kıyafetlerini de cezaevi görevlisine teslim edecektik ama şu an ikimizin de ona mecali bile yoktu.
Mine omzuma başını yaslamış halde halıya bakarken, "10 yıl sonra kaç yaşında olacağız Nova?" diye sordu güçsüz sesle.
Başımı ona hafifçe çevirip, "Sen 33, ben 34," dedim güçlükle. "Neden sordun?"
Hissizce gülümsedi. "Çünkü o zaman tekrar yaşayacağım. Küçükken suçunu bilen, özrünü eden abime tekrar kavuşacağım. Onu çok özledim şimdiden!" Başını omzumdan kaldırıp alnını aynı omzuma geri yaslayarak ağlamaya başladı.
Başımı öne çevirip eğdiğimde gözlerimin dolmasına engel olamadım.
"Annemlere söylediğimde kahroldular."
Zor yutkundum.
"Oğullarının bir katil olacağını hiç beklemezlerdi."
Başımı ona çevirip, "Ne zaman aradılar?" diye sordum yorgun bir sesle.
Alnını omzumdan çekip arkasına yaslandı ve başını bana çevirdi. "Durmadan aradılar ki. Mahkemeye giderken, mahkemedeyken, çıkarken. En sonunda çıkışta konuştum. Abimi istediler ama etrafa baktığımda çoktan götürmüşlerdi."
