Çilekli Süt 🍓

6-) Ağlamak 🥺

Ebru Gündeş-> Yaparım Bilirsin

6. Bölüm: Ağlamak

Nisa'nın Anlatımıyla:

"2'de 2, bingo" diyerek güldü Nisa. Evet şimdi sıra bizdeydi onları konuşturmamız lazımdı.

Onları sandalyeye bağlamıştık. Şimdi sorguya geçecektik ki telefonum çalmaya başladı, annem arıyordu. Eee ama haklı kadın okul biteli 5 saat olmuştu saat akşam 9'du.

"Beni bekleyin hemen geleceğim, annem arıyor" deyip yanlarından uzaklaştım ve aramayı açtım.

"Alo kızım neredesin sen? Kaç saat oldu gelmedin. Merak ettik niye haber etmiyorsun bizi?" anneciğim kızın nelerle uğraştı bir sınıf defteri için bir bilsen sen.

"Özür dilerim anne, kızları çok özlemişim de onlarla kahve içip ders çalışıyordum." dedim. Anne 5 saattir adam dövüyorum, ceset bile gördüm ben.

"Keşke bize de haber verseydin 10 kere aradım niye cevaplamadın kızım?" ya of gözlerim doldu işte annem öyle içli söylemişti ki bunu.

"Çok özür dilerim annecim, telefon sessizde kalmış" konuşurken istemsiz bir şekilde sonlara doğru sesim kısıldı. Telefonu açamazdım anne.

"Tamam kızım ama bir dahakine haber vermeyi unutma, az daha abini yolluyordur okula seni alsın getirsin diye. Ne zaman geleceksin? Çok geç kalma, kendini de çok yorma daha ilk günden bunalma" dedi. Anne ilk günden psikolojim bozuldu, çok yoruldum biliyor musun? Dizilerde çok kolay ve eğlenceli görünüyordu bu tarz maceralar...

"Anne ben bugün Rüveydalar'da kalabilir miyim? Zaten tanıyorsun Şevval teyzeyi birşey olmaz dimi?" dedim. Ben bu halde eve gitsem annem ne olduğunu anlardı. En iyisi Rüveyda ile okulda kalmaktı, tabii oda isterse.

"Tamam kızım Şevval teyzenin haberi varsa, izin verirse kalabilirsin. Sen iyisin dimi kızım?" dedi. İşte ana yüreği anlıyordu sıkıntım olduğunu.

"Evet anne iyiyim, yorgunum birazcık. Kendimi teste o kadar çok kaptırmışım ki bir sürü soru çözdüm, başım ağrıyor bu yüzden, birazdan toparlanıp gideriz. Hemen yatarım, geçer"

Hayır anne çok kötüyüm. Kendimi adam dövmeye o kadar kaptırmışım ki öldüresiye dövdüm anne. Kollarım da psikolojimde bitti. Birazdan katilleri sorguya alırız. Ama psikolojimin bozukluğu geçmez.

"Tamam güzel kızım görüşürüz. Yat dinlen tamam mı yavrum? Selam söyle arkadaşlarınada Şevval teyzene de." dedi.

"Tamam anneciğim görüşürüz" dedim ve telefonu kapattım. Ama gözlerim doldu. Ben anneme ilk kez bu kadar büyük bir yalan söylüyordum.

İşin sonu kötü bitecek gibiydi. Ne yapacağım ben? Niye kendimi bu işe bulaştırdım ki. Yere oturdum ve dizlerimi kendime çekip kollarımla sardım. Gözümden yaşlar dökülmeye başladı.

Hayat resmen Yaparım Bilirsin der gibi üzerime üzerime geliyordu. Ulan Hayat! Benim gözü kara deli benim! Ben hocaya mal gibi tamam dedim ya... kendimi daha kötü hissettim.

Gerçekten niye yaptım ki? Hocanın unuttuğu sınıf defterini niye ben alacakmışım? Onun getir götür işi bana mı kaldı yani ha? Ben ne yaptım niye evet dedim ki hocaya niye? Niye kendimi kendi ellerimle belaya sürükledim. Niye?

Ağlamam şiddetlenirken birde hıçkırmaya başladım. Çağan yanıma geldi ve benim gibi yere oturdu. Ama ben onun beni böyle görmesini istemiyordum. Kafamı dizlerimin arasına gömüp ağlamaya devam ettim.

"Nisa? Nisa iyi misin? Kaldır kafanı bak bir bana. Ağlamaktan çekinme bugün zor şeyler yaşadın, yaşadık. Ağla içini dök." dedi Çağan. Kafamı kaldırdım ıslak gözlerimle ela gözlerine baktım. Çok güzellerdi.