Çilekli Süt 🍓

8-) Benim İçin Yaşa 😫

Neşet Ertaş-> Neredesin Sen?

8. Bölüm: Benim İçin Yaşa

Çağan'ın Anlatımıyla:

"Ni-Nisa?" dedi Rüveyda.

"Nisa sakın uyuma, lütfen!" diye bağırdım bende, bilincinin gitmemesi lazımdı. Nisa ise sadece benim gözlerime bakıyordu.

"Çağan e-ela gözlerin ç-çok güzeller" dedi ve gülümsedi Nisa. Sonra da gözlerini yumdu. Onun ölmemesi lazımdı, o çok çok tatlı bir kızdı. Rüveyda sırtındaki ceketi çıkarttı ve Nisa'nın yarasına bastırdı.

Hemen aşağıya indik ve polislerin arabasına bindik. Arkada Ben, Nisa ve Rüveyda; önde de Rüzgar ve arabayı kullanan polis abi vardı.

Gözümden birkaç damla yaş süzüldü. Nisa dizlerimin üzerinde masum masum yatıyordu. Bende ceketi yarasına bastırıyordum fakat çok kanıyordu.

Niye benim önüme atladı ki? Niye yaptı böyle birşey? Hepsi benim suçum o saçma sapan cümleyi kurmamalıydım. Ne yaptım ben? Nisa eğer benim yüzümden ölürse...

"Lütfen birşey olmasın lütfen" gibi şeyler söylüyordum. Resmen kafayı yemiştim.

Rüveyda da diğer yanımda sessizce Nisa'nın bacaklarını okşayarak ağlıyordu.

Rüzgar da Nisa'nın ailesine haber veriyordu.

~•~•~•~•~•~

Hastaneye geldiğimizde Nisa'yı acil ameliyata aldılar fakat çok kan kaybettiği için kana ihtiyacı vardı. Kan grubu A pozitifti.

Benim kan grubum nedir bilmiyorum. Test yaptırdım sonuçlarını bekliyorum. Rüzgar ve Rüveyda'nın kan grupları uymuyordu.
İnşallah benim kan grubum uyar da kan veririm.

"Çağan Bey hanginiz?" dedi hemşire.

"Buyrun benim? Kan grubum uyuyor mu? Uyar benim kan grubum o ölmez dimi?" dedim. Ne dediğimi bilmiyordum resmen.

"Evet buyrun kan alalım hemen sizden" dedi hemşire. Bense gülümsedim ve hemen ayağa kalkıp hemşireyi takip ettim.

"Ne kadar lazımsa alın, o kurtulsun" dedim. Hemşire kan alırken gülümsedi.

"Çok mu seviyorsunuz onu?" dedi. Bilmem ki seviyor muydum? Daha tanışalı 16 saat falan oluyordu. Bu kadar kolay aşık olunur muydu ki?

"Bilmem ki seviyor muyum sizce?" dedim.

"Bence çok seviyorsunuz." dedi hemşire. Ve pamukla koluma baskı uyguladı.

"Gidebilirsiniz teşekkürler" diyerek ekledi. Bende başımla onaylayıp odadan çıktım ve bir sandalyeye oturup beklemeye başladım.

Nisa'nın ailesi de gelmişti. Annesi olduğunu düşündüğüm kadın haykırarak ağlıyordu. Upuzun koridorda sadece onun ağlama sesleri yankılanıyordu. Hepsi benim suçumdu.

Yanımızda iki tane de polis vardı, bizim sorguya alınmamız lazımdı fakat biz bu kadar üzgünken ve kendimizi kaybetmişken sorguya alınmak istemedik, biraz erteledik.

"Hayatım tamam yıpratma kendini bu kadar, kızımız uyanacak sapasağlam çıkacak ameliyathaneden. Senin bu kadar çok ağladığını görürse çok üzülür." dedi Nisa'nın babası olduğunu düşündüğüm adam.

Saat gece bir buçuk gibiydi, onlar kızlarının Rüveyda'nın evinde kaldıklarını sanıyormuş meğerse. Gece gece sıcacık yataklarından kalkıp hastaneye gelmişlerdi. Hepsi benim suçumdu ve ben sadece sessiz sessiz ağlamakla yetiniyordum.