TUTSAK

19.|Tehlike

Uyandığımda aşağıdan bağırış sesleri geliyordu. Bu ses Emre'ye aitti yataktan koşar adımlarla çıktım ve aşağı kata indim ama içerde kapı önünde olan 1 koruma haricinde kimse yoktu camdan dışarı baktığımda dışarısı mahşer alanı gibiydi. Koşarak Kapının önüne gittim.

"Çekilin"
"Üzgünüm Sanem hanım demir beyin kesin emri var çıkamazsınız"
"Çekil dedim sana!"
"Lütfen zorluk çıkarmayın"
"Ne konuşuyorlar dışarıda?"
"Üzgünüm bilgi veremem demir bey geldiğinde anlatır size"

Evin içinde dört dönmeye başladım bağırış sesleri yükseldiğinde içimdeki korku çoğalmıştı.

"Açın kapıyı!"
"Sanem hanım kesin emri var demir beyin"
"Başlatma demir beyine! Çekil!"
Koruma artık bana cevap bile vermiyordu cevabı bırak yüzüme dahi bakmıyordu!
Mutfak camından izlemeye karar verince hızla mutfağa gittim ve dinlemeye başladım.

"Çok cesaretlisin Emre benim karşıma diklenecek kadar Cesaretlisin"

"Karımı vermediğin sürece yakanedan düşmeyeceğim Demir!"

"Karın mı? O düğünün gerçek olmadığını ikimizde biliyoruz"
"Kes sesini!"
"İçerdeki kıza dua et yoksa seni şimdiye parçalamıştım kardeşimin kanını yerde bırakmayacağımı bilirsin kardeşime yaptıklarını en ağır şekilde odiyceksin!"
"Kardeşinin aptal olması benim suçum mu yani?"

Demirin attığı yumrukla emre yere düştü ve gülmeye başladı.

"Hahaha!! Kardeşinin yanmasını izlemek inan çok zevkliydi!"

"Şerefsiz!"
Demir Emre'yi yerde yumruklarken arkadaki adamlar çoktan birbirlerine silah çekmişlerdi. Hepsi sahiplerinin komutunu bekliyordu. Demir Emre'yi bıraktığında emre tekrar gülmeye başladı.

"Ne gülüyorsun lan!"
"Halinize gülüyorum"

Demir silahını Emre'nin kafasına dayadığın da  Emre'nin adamları silahlarını demire dogrulttular.

"Vur! bakalım beni vurunca adamlarım senin o minik beynini nasıl dağıtıyor"

"Adamlarına fazla güvenme derim"

"Ben adamlarıma değil arkamdakilere güveniyorum. Şunu unutma Demir tehlike ben değilim tehlike sizin çok yakınınızda"

"Ne demeye çalışıyorsun lan sen!?"
"Ne anlarsan"
"Sıkın!"

Demirin söylediği şey ile demirin adamları Emre'nin adamlarına sıkmaya başladı.

"Alın şunu götürün!"

"Asıl tehlike çok yakında demir! Bu sefer sen bile engel olamayacaksın!"

Emre'nin gülerek söylediği şeyler beni korkutmaya yetmişti. Asıl tehlike derken neyi kast etmişti? tehlikeli olan o değil miydi? Yoksa o sadece bir piyon muydu?

Kapı sesiyle camın kenarından kalktım.

"Onu bir güzel dovecegim o zaman benim kim olduğumu gorecek!"

"Demir?"
"Ne var!"
"Ne yaptınız ona?"
"Bir şey yapmadım ama yapacağım"
"Ne yapacaksın?"
"Herşeyi sorgulama"
"Farkındaysan burada benim hayatım söz konusu sormayıpta ne yapacağım?"
"Ben varken sana bir şey olmaz kafanı yorma sen bunlarla"
"Göreceğiz"
"Görelim"

Göz devirip tekrar üst katta ki odaya çıktım.

Nerdeyse 3 saat olmuştu ve ben odada boş boş oturuyordum. Yapacak hiç bir şey yoktu resmen içimdeki bunalma hissiyle alt kata indim. Demir oturmuş elindeki dosyalarla ilgileniyordu

"Demir"
"Söyle"
"Bana telefon lazım"
"Ne yapacaksın telefonu"
"Sıkılıyorum burada yapacak hiç bir şey yok"
"Uyu o zaman telefona ihtiyacın yok"
"Tüm gün mü uyuyacağım! Saçmalama!"
"Sende sanki işin gücün var tüm gün uyu iste"
"Yiyip içip uyuyim sonra da 100 kilo olayım! Asla!!!"

Demir hafif bir şekilde güldüğünde bende kendimi tutamayıp güldüm

"1-2 saat sonra sevgilim gelecek haberin olsun"

"Senin sevgilin mı vardı?"
"Evet?"
"Anladım ben odama çıkıyorum sizi rahatız etmiyim"
"Sen bilirsin"

Sevgilisi olması çokta umrumda değildi açıkçası yani banane değil mi?

Aşağıdan gülme sesleri geliyordu. Bu durumu kıskanmıştım çünkü benim de emre ile boyle bir ilişkim olabilirdi ama olmamıştı çünkü o şerefsiz beni kandırmıştı!

İçimdeki kıskançlık daha da büyürken aklıma gelen fikirle aşağı kata indim ve mutfağa indim kendime su doldururken kızın sesini duyduğumda ona döndüm.

"Demir? Kim bu kız?"
"Bahsetmiştim ya hani"
"Ha şu dediğin kiz?"
"Evet"
Kız ayağa kalktı ve gülerek yanıma geldi.
"Merhaba tatlım sanemdi değil mi?"
"Evet"
"Bende Ece memnun oldum"
"Bende"
"Sen niye içerde tek başına oturuyorsun gelsene yanımıza hem birlikte sohbet etmiş oluruz"
"Yani bilemedim"
"Hadi çekinme gel"
Ece beni kolumdan tuttuğu gibi tekli koltuklardan birine oturttu kendisi de demirin yanına oturdu.

"Ee Sanem kaç yaşındasın?"
"23"
"Ay daha çok gençsin! Bende 27 yaşındayım yaşlandık sanırım değil mi hayatım"

Demir Ece ye bakarak güldüğün de kalbimin çatırdadığını hissetmiştim emre ile hiç böyle sohbetlerimiz olmamıştı aslında biraz düşünce aşkın benim gözümü nasıl kör ettiğini anlıyordum emre bana hiç böyle bakmamıştı.

"Hayatım Sanem ne kadar süre burada kalacak? Sakın yanlış anlama sanem'cim merakım dan soruyorum"

"Emre'yi hallettigim de sanemi bırakacağım"
"Ee Sanem kalacak bir evim falan var mı?"

"Yok babam İstanbul'da yaşıyor onun yanına gideceğim"

"Baban ölmemiş miydi senin?"
"Ece bu konuları açma istersen üzülmesin şimdi"
"Ben merak ettiğim için sormuştum yanlış anlaşılmasın"

Resmen ağzıma siciyordu sonra da yanlış anlama diyordu!

"Sorun yok"
"O zaman babanın yanına gitsene niye demirle kalıyorsun ki"

Sanane yani sanane eğer demir olmasaydı bu kızı yolmuştum!

"Benim yanımda kalması daha güvenli"

"Anladım canım ama emirin işi bittiğinde-"

"Emre"

"Her neyse işte onun işi bittiğinde gideceksin değil mi canım?"

"Evet gideceğim"

"İyi o zaman ben bugün burada kalayım canım ne dersin?"
"Kal burası senin de evin sayılır istediğin zaman kalabilirsin bebeğim"

Bebeğim mi? Şimdi kusacağım!

"Bu arada sanem'cim senin alerjin olan bir şey var mı?"

"Var da niye sordun?"
"Yarın ki kahvaltıyı hazırlarken masaya koymiyim diye"
"Anladım bala alerjim var"
"Tamam tatlım"

Nerdeyse yarım saat daha bana ilginç sorular sormuştu bu manyak kız!

"Ben odama çıkayım"
"İyi olur tatlım"

Eğer biraz daha orada kalsaydım o kızın suratına bir tane geçirecektim!

Oy atmayı ve ara yorum atmayı unutmayın bu arada taslakta yeni bir kitap yazmaya başladım üvey abim isimli 1. Bölümünü bitirdim bu kitap tahminimce 40-50 bölüm sürer diye düşünüyorum bu kitabın finaline yakın onu yayinliycam