TUTSAK

1.|onu istiyorum

İlk kitabım olduğu için ultra mantık hataları vardır bunu bilerek okumanızı tavsiye ederim

Başladığınız tarih

Keyifli okumalar :)

*
*
*
*

Çığlıklarım boş koridorda yankılanıyordu. "lütfen yeter artık." dedim son gücümle.

Bilincim yavaş yavaş yerine gelirken aynı odada olduğumu anlayınca  buradan kurtulamayacağımı anlamıştım. Buradan kaçış yoktu.

Gıcırdayan yataktan kalktım ve demir kapıya vurmaya başladım. Tüm gücümle vuruyordum.

"Kapıyı açın lütfen!"

O kadar açtım ki nerdeyse 2 gündür yemek yemiyordum. Adnan bunu bir müşteri ile tartıştığım için yapıyordu bunu.

Bir süre sonra demir kapının arkasından bir ses duydum.

"Ne var yine?"

Duyduğum sesle yerimden kalktım.

"Lütfen yemek verin çok acıktım!" Dışardaki adam korumalardan biriydi.

"Kes sesini!" Tahmin ettiğim gibi Adnan onları tembihlemişti.

Adnan kim miydi?: Adnan beni burada tutsak tutan şerefsizin tekiydi. Bütün hayatımın mahfolmasına sebep olan kişiydi. Ondan her zerremle nefret ediyordum.

dayanamadım ve tekrar Bağırmaya başladım. "Açım diyorum sana! Beynin almıyor mu?" Demir kapıdan kilit sesi geldi ve koruma içeri girdi.

"ne diyorsun lan sen!" Korumaya biraz yaklaştım."Açım diyorum sana!" Adam sırıttı ve yüzüme yaklaşarak. "Adnan Bey'in sana yemek vericeğini sanmıyorum. Alışsan iyi edersin."

sinirle adama döndüm. "Buraya asla alışmıyacağım! Gün gelecek buradan kurtulacağım!" Adam bana baktı ve gülmeye başladı.

Gerçi bu dediğime ben bile inanmıyordum. "Aynen kesin kurtulursun." adam biraz daha güldü ve kapıyı kitleyip dışarı çıktı.

Akşam olmuştu duvara Bakarak tüm günümü geçiriyordum aşırı sıkılıyordum. Bazen buradan kurtulmamın hayalini kuruyordum. Ben bunları düşünürken Demir kapıdan adananın sesini duydum.
"Aç mısın ?" Kilit sesi ile birlikte kapı açıldı ve içeri girdi.

"Sence?" Dedim. Yüzüme bakıp güldü.

"Canın hiç mi yanmıyor?" Adnan gülmeyi bırakıp bana baktı.

"Niye canım yanacakmış benim?"

Bitmiş ve tükenmişlikle ona baktım. "Bana yaptıkların hiç mi canını yakmıyor? Söylesene bir kere bile kalbin sızlamadı mı?" Adnan tekrar gülmeye başladı. Akıl sağlığı yerinde değildi. Kesinlikle değildi.

"Seni benim yanıma baban yolladı ben seni ne kaçırdım ne de zorla getirdim baban seni bana sattı!" gözlerim yavaştan doluyordu.

"Zorla getirdi beni! Daha reşit bile değildim sen beni alırken!" Adnan bana garip bir şekilde baktı.

"Orası beni ilgilendirmez ben sana sordum seni almadan önce benimle gelmek ister misin diye ve sende evet dedin?" Gözümden yaşlar akmaya başlamıştı. "Zorla dedim kendi isteğimle gelmedim ben!" Adnan umursamaz bir tavırla. "Dediğim gibi orası beni ilgilendirmez." dedi ve
odadan Çıktı.