The Boys of Barangay Santolan

CHAPTER EIGHTEEN

"Hi, baby!" Masayang bungad ni Enzo sa kabilang linya.

Napatingin ako kay Obet at sinenyas sa kanya na si Enzo ang kausap ko.

"Hi. Kamust ka– plok! Plok! Plok!" Hindi ko na natapos ang sasabihin ko kay Enzo dahil biglang pinasubo sa akin ni Obet ang burat nito.

"Okay ka lang ba, Jinuel?" Nag-aalalang tanong ni Enzo.

"O-oo..." Pilit kong sagot. Pilit kong niluluwa ang burat ni Obet sa bunganga ko, pero mas lalo itong binabaon ni Obet.

"Bakit parang may kinakain ka? Hindi ko maintindihan ang sinasabi mo." Sabi pa ni Enzo.

Tumingin ako kay Obet at sinenyasan itong tanggalin ang burat niya sa bibig ko. Pero parang wala itong pakiramdam. Tawa lang ito ng tawa habang patuloy sa pagpapachupa ng burat niya sa akin.

Plok. Plok. Plok. Plok.

Hindi ako makapagsalita ng diresto dahil punong puno ang bibig ko. Pilit kong tinatanggal sa bunganga ko ang burat ni Obet. Halos mabulunan na ako dahil pasok na pasok ito sa lalamunan ko.

"B-baby? Okay ka lang ba? May masakit ba sa'yo?" Nag-aalalang tanong ni Enzo sa kabilang linya.

Maya maya'y tumigil na rin sa pagpapachupa sa akin si Obet nang makita niyang hirap na hirap na ako.

Nang mailuwa ko ang kanyang burat, para ako karerista na naghahabol ng hininga. Sinamaan ko ito ng tingin habang tawa lang ang isinukli niya sa akin.

Nang makabawi na ako ng hininga, muli kong binalikan si Enzo.

"S-sorry, may kinakain kasi ako. Ang sarap kasi kaya hindi ko mapigilan ang pagnguya." Sabi ko rito sabay tingin kay Obet. Napangisi naman ito na parang proud na proud sa sarili.

"Ganun ba? Patikim mo nga sa akin 'yan kapag nakauwi na ako."

"Ay, nako! Hindi mo magugustuhan 'tong kinakain ko. Baka maduwal ka lang." Mabilis kong sagot rito.

"Ganun ba? Anyway, sinusunod mo naman ba ang mga bilin ko sa'yo?" Pag-iiba ni Enzo.

"Oo naman. Nandito na nga ako sa bahay ngayon, e. Pagkatapos kong kumain ay magpapahinga na ako." Pagkukunwari ko. Napatingin ako kay Obet na mataimtim lang na nakikinig sa akin.

"Oh, sige na. Tatapusin ko lang itong kinakain ko. Tapos ay magpapahinga na ako. Ingat ka riyan." Paalam ko rito. Hindi ko na hinintay pang sumagot si Enzo at agad na binaba ang telepono.

Muli akong napatingin kay Obet na parang may kung anong gustong sabihin.

"Siraulo ka talaga. Mabuti nalang at nalusutan ko 'yung ginawa mo." Inis na sabi ko rito habang hinahampas ang binti nito.

"Alam mo, may choice ka naman na sabihin kay Enzo ang totoo. Nililigawan ka palang naman niya, 'di ba?" Sagot ni Obet.

Hindi ako nakasagot. May punto rin naman ito. Pwede ko namang sabihin kay Enzo na magkasama kami ngayon ni Obet.

Pero hindi ko ginawa dahil ayokong mag-away silang magkaibigan dahil lang sa akin.

Hindi sa pagpi-feeling, pero hindi malabong mangyari iyon sa pagitan nila.

"Maski na. Ayoko lang na magkaroon kayo ng hidwaan dahil sa akin."

"Bakit? Mahal mo na ba siya?" Makahulugang tanong nito.

Hindi agad ako nakasagot sa tanong nito. Tila ba umurong ang dila ko.

Hindi ko rin naman kasi alam kung anong isasagot ko sa kanya.

Hindi ko alam kung pagmamahal na ba 'tong nararamdaman ko kay Enzo.

Pero masaya ako kapag kasama ko siya. Nabibigay niyo 'yung mga bagay na nabibigay ng mga kalalakihan sa akin dati sa Barangay Santolan. Pero hindi ko alam kung may nararamdaman na ba ako sa kanya.