The Boys of Barangay Santolan

CHAPTER TWENTY TWO

"Anong ginagawa mo dito?" Tanong ko kay France nang makapasok ako sa loob ng condo unit ni Papa.

Kasalukuyan itong nakaupo sa sofa. Si Papa naman ay nasa kusina. Natigilan pa ito nang makita ako na nakatayo sa harap ni France. Para bang nakakita silang dalawa ng multo.

"J-jinuel, I thought..." pag-uumpisa ni Papa. Gulat na gulat pa rin ito sa pagkakakita sa akin.

Si France naman ay ganoon rin ang itsura. Parang hindi makapaniwala sa nakikita niya.

"Oh, bakit parang nakakita kayo ng multo? Ako lang 'to, oh. Tsaka, anong ginagawa mo rito, France? Wala naman akong sinabi na magkikita tayo?" Sabi ko sabay tuon ng tingin kay France.

Hindi nakasagot si France. Ganoon rin si Papa. Parang naestatwa na ata ang dalawa.

"Ji-jinuel, it's not what you think. B-bumisita lang ako dito sa inyo just to see you. That's all." Sagot ni France.

Hindi ako nagbigay ng kahit anong reaksyon sa sinabi ni France. Dahil alam ko naman kung anong pakay niya dito.

"Hindi ako pinanganak kahapon, France. Kaya kung may natitira ka pang dignidad dyan sa sarili mo, umalis ka na dito." Seryosong sabi ko sa kanya.

Matagal na hindi nakapagsalita si France bago nito naisipang tumayo.

"Fine! But just to tell you, I enjoy your dad." Sabi pa nito bago tuluyang naglakad papunta sa pinto.

Nang makaalis na ito, agad na lumapit sa akin si Papa at niyakap ako.

"Baby, sorry. It's not my intention to do it with France again. Nagkita lang kami sa lobby ng condo. Sinabi niya sa akin na gusto ka niyang makita. Sinabihan ko rin siya na umamin na sa totoong nangyari." Sagot ni Papa.

Hindi ko na alam kung ano ang totoo sa totoo. Samantalang n'ung nakita ko sila sa parking lot, parang ang saya saya pa nilang dalawa.

"Hindi ko alam kung maniniwala pa ba ako sa inyo. Narinig mo naman kung anong sinabi ni France? Knowing him, hindi 'yon mag-sosorry."

Napabuntong hininga si Papa at nilapitan ako. Niyakap ako nito. Pero hindi ko tinugon ang yakap nito sa akin.

Inis na inis ako sa kanya. Alam ko namang hindi totoo ang mga sinasabi niya. Kitang kita nang dalawang mata ko kung gaano siya kasaya habang kasama si France.

Akala ko'y masasatisfied na siya sa ginawa namin noong isang araw. Hindi pa pala.

Hindi ko napigilan ang pagtulo ng luha ko.

Kumalas ako ng pagkakayakap kay Papa.

"Aalis po muna ako." Paalam ko rito.

Pipigilan pa sana ako ni Papa, pero hindi na ako nagpapigil pa rito.

Magulo ang utak ko. Gulong gulo ako ngayon. Gusto kong awayin si France at sabihin sa kanyang wala siyang karapatan sa Papa ko. Pero hindi ko magawa dahil natatakot akong mawala ulit si Papa sa akin.

Siguro nga'y nakukuha niya kay France ang sayang hindi ko kayang ibigay sa kanya.

Nang makabalik ako sa Parking Lot, nakita ko si Enzo na nakasandal sa sasakyan nito habang naghihintay sa akin.

Sinabihan ko kasi siyang 'wag muna siyang umalis.

Tumakbo ako palapit rito at niyakap siya.

"Why babe? Are you okay?" Nag-aalalang tanong nito.

Nagpatuloy ako sa pag-iyak. Nilabas ko sa dibdib nito ang mga luhang kanina pang gustong lumabas.

"Ssshhh... tama na, babe. I'm here. Ilabas mo lang 'yang mga hinanakit mo." Pag-aalo nito sa akin.