The Boys of Barangay Santolan

CHAPTER TWENTY FOUR

"Kumusta ka, babe? Nakatulog ka naman ba ng maayos?" Tanong sa akin ni Enzo habang narito kami sa school canteen.

"Okay naman." Maikli kong sagot rito.

"Paanong okay? Tsaka, bakit ang tipid mong sumagot? May bumabagabag na naman ba sa isip mo?" Muling tanong nito.

"Wala, pagod lang siguro ako." Maikli ko na namang sagot.

Napabuntong hininga si Enzo. "Alam mo, hindi ko alam kung anong klaseng comfort ang gagawin ko sa'yo. May nagawa ba akong mali?"

Tumingin ako rito at nginitian. "Wala. Medyo masama lang talaga ang pakiramdam ko ngayon. Ewan ko ba, parang nanghihina ako."

Totoong nanghihina talaga ako.

Kanina kasi pag-uwi ko sa bahay galing sa Barangay Santolan, may nangyari sa amin ni Papa.

Pinilit ko kasi itong kantutin ako. Kahit sakit na sakit na ang lagusan ko, ginusto kong kantutin ako nito.

Kaya heto ako ngayon, halos hindi makalakad. Parang nakabaon pa rin sa pwet ko ang burat ni Papa.

"Pumunta ka kaya muna ng clinic?" Suhestiyon ni Enzo.

Agad akong umiling. "Huwag na. Baka lagnat lang 'to, iinom na lang ako ng gamot."

Kinalampag ni Enzo ang mesa na siyang sanhi ng pagkagulat ko. Maging ang ilang mga estudyante sa loob ng canteen ay napatingin rin sa gawi namin ni Enzo.

"Huwag kang makulit, Jinuel. 'Pag sinabi kong pupunta ka ng clinic, pupunta ka!" Maawtoridad na sabi nito.

Ngayon ko lang nakita ang ganitong reaksyon ni Enzo.

Seryoso ang mukha nito. Talagang desidido siya na papuntahin ako sa clinic.

Natatakot kasi ako na baka malaman nila ang nangyari sa akin kaya ayoko ring magpunta sa clinic. Pero mukhang mapilit itong si Enzo at hindi ako makakahindi sa kanya.

"Sorry. Ayoko lang kasing nakikita kang nagkaka-ganyan." Agad na paumanhin ni Enzo nang makita ang pagkabigla sa mukha ko.

"S-sige, pupunta na ako sa clinic."

Inalalayan ako ni Enzo sa aking pagtayo. Maging ang mga gamit ko'y siya na rin ang nagdala.

Hindi ko maiwasang mahiya dahil pinagtitinginan kami ng mga tao.

Sino ba naman ang hindi mahihiya kung kasama mo ang Star Player at pinakagwapo sa paaralang ito?

Ilang minuto pa'y nakarating na kami ni Enzo sa clinic. Agad naman akong inestima ng duty Nurse. Pinahiga ako nito sa bed rest at chineck ang body temperature ko.

"Medyo mataas ang lagnat mo, iho. Kumain ka na ba? Inumin mo 'tong gamot na 'to at magpahinga ka muna. Ipapaalam na lang kita sa subject teacher mo." Sabi ng Nars at may inabot na tableta at tubig sa akin.

Agad ko namang ininom iyon. Si Enzo naman ay nasa tabi ko lang at hawak hawak ang kamay ko. Bakas sa mukha nito ang pag-aalala.

"Hindi pa ako mamamatay." Biro ko rito. Naningkit naman ang mata ni tila naiinis sa sinabi ko kaya napahalakhak ako ng malakas. "Joke lang. Ito naman."

"Nagagawa mo pa talagang magbiro sa ganyang kalagayan, ano?" Inis nitong sabi sa akin.

"Alam mo, ngayon ko napatunayan kung gaano mo talaga ako kamahal. Lagnat pa lang 'to pero kung makapag-alala ka, daig ko pa ang may cancer." Biro ko.

Bigla namang sumeryoso ang mukha nito na para bang may gustong sabihin.

"Teka, hindi ba cancer ang lagnat?" Seryosong tanong nito.