Memories Beneath The Shore

Chapter 1

Why time is very precious? Because we can never get it back once it's gone.

Kahit minuto man yan o segundo man, hindi dapat inaaksaya yun. Hindi dapat natin nila 'lang' lang yun.

A minute late sa school, pwede kang ipacommunity service that will results to kahihiyan.

A minute late pumasa ng project, pwedeng madeduct ang grades mo that will results to panghihinayang.

A minute late gumising at mag-ayos, pwede kang iwan ng bus na sinasakyan mo papuntang school that will results to pagsisisi.

What if I woke up early? Hindi sana ako maiiwan ng bus at hindi ako male-late sa school.

What if hindi ako tinamad? What if hindi ko inuna yung gala at gumawa nalang ng project? Hindi sana ako nagcramming at hindi sana bumaba ang grades ko.

Sayang, right?

YOU. CAN. NEVER. GET. IT. BACK. ONCE. IT'S. GONE.

Sa isang minuto na yan inaksaya mo, baka magsisisi ka sa kalalabasan.

Mama always told me, hindi dapat sinasayang yung oras kasi kahit anong gawin natin, hindi na maibabalik yun.

Kaya hanggat maaari, always choose the right decision kung ayaw mong magsimula uli. Another sayang na naman sa oras yun. I know that hindi lahat ng oras tama ang desisyon natin, nagkakamali rin tayo pero hanggat pwedeng iwasan ang pagkakamali na yun, dapat iwasan.

"Wag mo kong tignan ng ganyan Aya, alam kong kanina mo pa ko pinapatay sa isip mo" Bia said.

"I told you, dapat before 7:20 nakaalis na tayo dahil yun yung second trip ng bus dito satin. Hindi 7:20 mag-aayos. Edi sana nasa school na tayo ngayon diba?"

"Now, look. Kailangan pa nating mag-antay hanggang 8 bago dumaan yung isang bus na papuntang kabilang bayan" I irritably added and sighed.

"Edi sana nauna ka" bulong niya pero narinig ko pa rin.

"Sana nga yun yung ginawa ko kanina"

First day of enrollment ngayon kaya na-isipan kong ngayon nalang magpa enroll dahil busy ako sa mga susunod na araw. Kung hindi lang talaga nagmakaawa si Bia sakin kanina na hintayin ko siya ay pumunta na sana akong school mag-isa.

"Eto naman hindi mabiro. Joke joke lang yun, bestea" she smiled at me at may pa peace sign pa ito. I rolled my eyes at her.

"Pag humaba mamaya yung pila sa enrollment at hindi ko maabotan si Kuya Karlo bago siya pumuntang manila, palalakarin kita mula dito sa La Rosa papuntang Manila mapadala lang yung paintings ko" pagbabanta ko sa kanya.

Napatingin ako sa box na nasa gilid ko kung saan nakalagay ang limang paintings na ginawa ko.

Kay Kuya Karlo ko pinapabenta yung mga paintings ko. May shop kasi siya sa kabilang bayan at ngayon ay pupunta siyang manila para magbakasyon kaya dadalhin niya daw ang mga paintings ko at doon niya ibebenta. Possible daw na mas malaki ang presyo kung ibebenta niya yung mga paintings ko sa manila.

Malaking tulong din sakin yun. Kahit magbabakasyon sana siya, yung paintings ko pa rin yung iniisip niya. Yung thought palang na mas iniisip pa ni Kuya Karlo yung paintings ko ay malaking utang na loob ko na sa kanya yun kaya hindi pwedeng ako pa yung hihintayin niya bago pumuntang manila.

"Sus hindi yan. Madali lang yung pila para sayo mamaya. Believe me Aya, ikaw na yan-"

"Not with the 'Anak ng teacher' privilege again, Bia" inis na pagpuputol ko.

"Teacher kasi mama niyan kaya Top student"

"Nanalo lang naman yan kasi teacher mama niya"