Memories Beneath The Shore

Chapter 16

I can hear students chattering as we walk by the hallway. It's a usual ordinary day for some but for me, there's something missing. Bilang lang din ang salitang nasabi ko ngayong araw. Was I this quiet before?

Napatingin ako sa sahig pero mas lalo kong naramdaman ang panghihina nang hindi ko nakita ang magkapares na sapatos ng lalaking palaging nasa tabi ko. I deeply sighed.

"Itigil mo na nga yang pangunguli mo, Aya. Hindi bagay sayo" sabi ni Bia.

Napakurap kurap ako sabay turo ko sa sarili. "Nangungulila? Ako?"

"Bakit? Hindi ka pa rin ba chinachat?" She said as she clung into me and gave me a teasing look. I shook my head.

Keiran said he'll be absent for a day or two lang naman kasi he needs to do something important daw sa Manila. He left kahapon nang umaga at wala pang isang araw siyang absent sa school but it feels like forever. Ang bilis ng oras pag nandito siya pero ngayong wala siya, apaka bagal. Why is it like this?

"He's probably busy, Bia. Sabi nga niya diba, may gagawin siyang something important"

"Pero hindi ka pa rin chinachat simula kahapon? Paano kung yung something important ay may binalikan dun kasi may na miss?" She teased even more.

I gave her a keen look and rolled my eyes. "Ano naman sakin?"

I swallowed hard as I imagine that scene happening in my mind. Paano kung yun nga yung nangyari? Kapal niya.

Napatawa ito sakin. Sinusundot pa ako nito sa tagiliran samantalang ako naman ay pinipilit ilayo ang sarili ko sa kanya.

"Biro lang, bestea. Masyado kang gusto nun tsaka makikita mo na rin naman yun ulit bukas- ay mali" nilagay nito ang daliri sa sentido niya at mukhang nag-iisip.

"Sa Wednesday pa pala. Babyahe pa yun eh" she added.

Ang tagal naman masyado.

"Si Kael nga pala? Hindi ba sasabay satin yun" I asked when we walked passed by their room pero hindi ko siya natanaw.

"Pake ko dun"

We were so close at the canteen when both Bia and I stopped walking when we heard a loud cheering near the field. Ang ibang estudyanteng nakakasalubong din namin ay tumatakbo papalapit doon sa mga estudyanteng nagkukumpulan sa field.

Parehong takang napatingin kami ni Bia sa isa't isa bago lumapit nalang din dahil sa kuryusidad. Saktong paglapit namin doon ay si Kael ang unang nakita ko.

"Ano meron?" I asked as I tiptoed and roam my eyes around.

My head formed lines when I saw archery target boards in the middle of the field. May archery na sa school? Sa pagkaka-alala ko ay walang nag-aarchery dito mula noon.

"Pustahan, Capt." He glanced at me.

"Pustahan lang naman pala. Tara na Aya, nagugutom na ko" pag-aaya sakin ni Bia.

Nakahanda na itong umalis pero hindi ko muna ito pinansin. Masyadong nakuha ang attensyon ko ng archery. I never seen someone playing archery in personal, sa TV lang, kaya ganito nalang ako mamangha at gusto kong makita ang paglalaro.

"Sino?" Takang tanong ko.

"Si Tres tsaka yung babae" pagtuturo ni Kael kela Tres doon sa field.

Napatingkayad pa ako para makita yung tinuro ni Kael. Matangkad kasi siya kaya kitang kita niya samantalang ako naman ay hindi makakita masyado dahil may mga nakatayo pa sa harapan namin.

Just when I was about to see Tres clearly, biglang hinawakan ni Bia ang kamay ko at hinila ako nito paharap habang nakikipagsiksikan sa ibang estudyante. Akala ko ba nagugutom na siya?