Fevz

Bölüm 1 - Penceresinden Dışarıya Bakan Prensin Kaçışı

"Tam bütün insanlardan nefret edecek gibi oluyorum, sokağa bakan penceren bir çocuk gülüşü geliyor -?"

Dışarı dünya orası nasıldı? Bu konu hakkında pek bir bilgim yoktu. Sadece küçük penceremden dışarıya bakarken görmüştüm. Dışarıda neşe ile oynayan çocuklar, dedikodu yapan tonton ve yaşlı teyzeler, kenar mahalle düğünleri...

Bunlar benim mahallemde de vardı. Sadece ben onlara doyamıyordum. Annem yüzünden okula gidemiyordum, ailedeki en küçük çocuk ekmek almaya zorlanır, ben tek çocuk olmama rağmen hiç böyle bir şeye zorlanmamıştım. Çünkü bu hapishaneden çıkmam yasaktı. Hapishane dediysem gerçek bir hapishaneden bahsetmemiştim. Ben bu eve hapishane diyordum. Evim saray gibi olabilirdi, fakat ben bir kafesin içinde yaşıyordum. Ev görünümlü bir kes! Buradan çıkış yoktu. Üst düzey korumam yoktu belki. Ancak annem hepsine bedeldi. Odamdan dışarıya çıktığımda bile 'nereye?' Diyen birisiydi annem.

Ama bu akşam ondan kurtulacaktım. Bu evden kaçmak için planlar yapıyordum. Planlarımı, her şeyi hazırlayden kaçaktım. Yattığım yataktan kalkarak masamın üzerinde ki kağıtlara göz gezdirdim. Kağıtlarda kaçış planım vardı. Annemin göremeyeceği şekilde saklıyordum onları, kağıtları içimden hızlıca okudum.

"Ağır uyku, kamera, sokak başı, park, sabah olunca banka." Plan açıktı. Annemin anlayamayacağı şekilde kodlamıştım.

Ağır Uyku: Annemin uykusu ağır olurdu. Bu durumu kendi lehime çevirdim. Annem uykuya daldıktan en az yarım saat sonra çok derin bir uyku çekerdi. Bu da benim için avantajdı.

Kamera: Annem evden çıkarsam diye eve kamera düzeneği kurmuştu. Onları nasıl imha edeceğimi basitçe düşünmüştüm. Kabloları kesmek mantıklı olabilirdi. Ama bizim kablolarda uyarı sistemi vardı. Kesildiğinde yangın alarmına benzer bir ses çıkıyor. Annem derin uyusada bu ses onu uyandırır.

Sokak Başı: Bizim evimiz sokağın ortasındaydı. Ve doğu tarafa daha yakındı. Eğer hızlı bir şekilde koşarsam sokağın batıya bakan başına gidebilirdim.

Park: Sokağın diğer başından sonra yürüyerek gidince bir park olduğunu duydum. Orayı hiç görmedim. Küçükken elbette parka giderdim. Ama bu park yapılalı 5 yıl olmuştu. Çocukken gittiğim parkıfa hayal meyal hatırlıyorum. Daha önce de kaçma planları yapmıştım. Hatta kaçtığım zaman yapacaklarım adlı bir listem bile vardı. Ve parkta gitmekte o listenin içindeydi, çünkü ben çocukluğumu yaşayamadan bu kafese kapatılmıştım.

Sabah Olunca Banka: Annem kaçtığımı fark etmeden annemin banka hesabından para çekecektim. Yani umarım annemin bir banka hesabı vardır. İyi bir gelire sahibiz, bunun sebebini de merak ediyorum. Ve sebebini bankaya bağlıyorum. Annem isinden ayrılalı uzun zaman oluyor. Anneme hâlâ para ödediklerini sanıyordum. Eğer banka planım patlarsa ne yapacaktım bilmiyorum. Basit planlar yapardım ben. Uzun düşünmek bana göre değildi.

Planı tekrar kafamdan geçirdikten sonra kağıtları çıkarmadan onu nasıl dışarıya çıkarmam gerektiğini de düşünmüştüm. Şimdi, annemin derin uyku saatlerinde, bavul hazırlayacaktım. Çok fazla kıyafetim yoktu, zaten bütün kıyafetlerimi yanıma alamazdım. Annem şüphelenirdi. O yüzden hızlıca dolabıma yöneldim. Yanıma alacakları düşünmeye başladım. Temelli gidecektim. Gerekli şeyleri alamam gerekiyordu. Bavulumu çıkardım. Sessizce içini açtım. Beyaz, mavi, açık pembe ve mor tişörtlerimi, kırmızı yeşil gri kazaklarımı; yeşil, siyah, gri şortlarımı, siyah pantolonlarımı koydum. Ne kadar koymak istemesem de beyaz ve siyah gömleklerini de koydum. Bavulu yavaşça kapattım. Kapıya yöneldim. Kafamı sokup içeriyi izledim. Annem odasında olmalıydı. Önce odamdan çıkıp kapının kilitlerini açtım. Annem umarım kamera kayıtlarına bakmazdı. Sonra tekrar içeriyi kontrol edip odama gittim. Bavulumu aldım. Kapıya doğru yürüdüm. Kapıyı açtım. Bavulu girişteki basamakların altındaki çiçeklerin oraya koydum. Annemin ve komşuların görmemesini dua ederek yavaşça içeriye girdim. Odama parmak ucunda yürüyerek gittim. Yatağıma yattım. Kaçış planımı düşünerek uykuya daldım. Bu belki de evdeki son gecemdi kim bilir?