Time Back To First Autumn

CHAPTER 28

CHAPTER 28

AUTUMN

When I loudly screamed because of the loud growl of the thunder through the dark, heavy sky, the door of a small house opened. An old man peeked out, looking for someone outside and when his eyes landed on me, his eyes widened.

"Ano ang ginagawa mo sa gitna ng masamang panahon, ihja? Ling, tignan mo. May dalaga sa labas!" salita nito na may bahid ng pag-aalala. Lumabas naman ang isang babae na mayroon na ring edad at mahahalata sa kanila ang katandaan dahil sa kulubot nilang mga balat at pumuti na rin ang kanilang buhok. Ngunit napansin ko ang singsing sa daliri nila, at masasabi mong mag-asawa nga talaga sila.

Bukas ang ilaw sa loob ng kanilang tahanan, ngunit sarado ang telebisyon sa loob dahil na rin siguro sa lakas ng kulog sa kulay abong kalangitan. Patuloy na tumutulo ang tubig sa aking ulo, bumababa ito sa aking balat at walang katapusan ang pagkabasa ko mula sa buhos ng ulan. Bigla kong naisip ang kalagayan ni Cradience.

I have to go back and help him to get recover. He is burning in fever. And they might help me to carry Cradience here. Cradience is struggling to speak lately and I noticed it. His mouth is trembling and it is same with his hands. I could feel him trembling, mostly when he held my wrist tightly, as if he doesn't want me to let go. And I know that he's serious about it, that I should stay by his side. But because our situation is getting worse, I raised my voice at him; lecturing him to stop his craziness.

"Sir, tulungan ninyo po kami. M-may kasama po ako. Inaapoy po siya ng lagnat," kinakabahang usal ko habang nakahawak sa mga braso ni Lolo.

"Hay, naku! Kailangan agad siya maipagamot. Sandali ihja, pumasok ka na sa loob. Ako na ang kukuha sa kaniya," sagot ng matanda sa akin ngunit iniling ko lang ang ulo ko.

"Sasama po ako. Kailangan ninyo po ng tulong, medyo mabigat kasi siya," sagot ko naman pabalik. Napabuntong hininga ang matandang lalaki at tumango.

Nagsasabi lang ako ng totoo.

Nakakahiya rin naman kung mag-isa kong hayaan si Lolo na buhatin si Cradience, kami na rito ang humihingi ng tulong sa kanila. Hindi ko rin naman kasalanan na mabigat ang taong iyon, masyado lang talaga siya matangkad. Sumabay sa bigat niya ang tangkad niya.

Dambuhalang gorilya.

Kahit naman na malakas ang ulan sa labas, kailangan ko pa rin siyang tulungan. Sabay kaming dalawa ni Cradience magkakasakit, paunahan na lang kung sino ang unang mamamatay.

Of course, joke only.

Huwag na muna ngayon. Hindi pa ako natatapos sa gulong ito na pumasok sa buhay ko at hindi pa ako nagkakaroon ng matinong kasintahan. Maghahanap pa ako pagkatapos kong baliktarin ang namanipulang utak ni Cradience sa kaniyang ama. Kung si Cradience lang naman pag-uusapan tungkol sa matinong kasintahan, kahit isang porsiyento, hindi papasok ang pagkatao niya. Hindi siya magiging pasado kaya naman kung ako sa kaniya sumuko na siya kaagad. Ngunit sa kasamaang palad, kailangan ko rin sakyan ang bagay na iyon para lang makapunta sa kompanya nila.

The old man who opened a door for us, used a raincoat and flashlight. The lights here are starting to fade and it's black out due to the bad weather of this place. The old man started to follow my shadows behind while I'm starting to feel worry because I left Cradience there. I don't know what is happening to him right now, since I left him few minutes ago. I hope he didn't stand there and start searching for me in this dark area. He will definitely die early if he tries to run again in the middle of heavy, bad weather, specially the rain.

After few minutes, we arrived the cottage where I left Cradience. The old man is using old flashlight while I'm using a small lamp to support the light in the way.