Time Back To First Autumn

CHAPTER 29

CHAPTER 29

AUTUMN

It's been two days since that happened to us. Cradience is sleeping for two days, it is because of the side effect of the medicine. I don't have a choice but to look after him every morning, lunchtime, afternoon, and evening. The houses in this place are designed like japanese town. The old man says, the owner of whole village is japanese. That's why every event they are using the river of wishes.

Parang nasa loob ka na lang din ng Japan. Napakatahimik dito at walang gulo. Ito lang ang lugar na puro japanese style ang mga disenyo lalo na ang bubong ng bahay. Habang nakapikit ang mga mata ko ay ramdan ko ang ulan sa labas. Hindi na ito malakas katulad ng dati ngunit mayroon pa ring ulan. Napahawak ako sa aking braso dahil sa lamig.

Ngunit pagkatapos ng ilang minuto ay nararamdaman ko ang pagbalot sa katawan ko ng tela na mukhang kumot. Napakunot ang aking noo at napamulat ng mga mata dahil mayroong nagbalot sa akin ng kumot. Unang nakita ng mga mata ko ang bintana at ang gulo ng ulan na dumadaan sa bintana.

Ngunit bahagyang nanlaki ang mga mata ko nang makita ang mukha ni Cradience na nakatingin sa akin. He is leaning his head on his right hand while staring at me.

I abruptly sat down as I started to inspect his fever. I placed my hand on his forehead and to his neck, checking if he still has a fever. I scratched my eyes while I'm still surprised that he is on his consciousness now. After two days of unconscious, finally he woke up.

"I'm fine now, stop touching me," supladong pangunguna nito. Mabilis ko namang tinanggal ang kamay ko sa kaniya ngunit mabilis niya rin itong hinuli gamit ang kaliwang kamay niyang mas malaki pa sa kamay ko bilang babae.

Sabi niya, huwag siyang hawakan. Ngayon naman, hahawakan niya ako? Kung hindi ba naman siya gago. Ang lala ng regla niya ngayong umaga, ha?

"A-ano ang problema?" Kailan pa ako nagsimulang mautal sa harapan niya? Kahit kailan hindi ako nauutal. Siguro, dahil iyon sa biglaang paghawak niya sa kamay ko. Baka may kailangan siya.

"Did you get sick after the rain?" he seriously asked. Why he became serious out of sudden? Is he worried? I don't know. Every time that he will ask me about my condition, I can't say that he is worried about me. His face is blank whenever he is asking me.

He is wearing this poker face always. If his expression isn't blank, it's playful or dangerous.

I quickly avoided my gaze from him. "Hindi naman. Maayos ako habang ikaw namamatay sa sakit mo," kalmadong sagot ko habang nakatingin sa pader.

Napakunot lalo ang aking noo dahil sa paghigpit nito ng hawak sa kamay ko. Ano ba ang problema ng lalaking ito? Umagang-umaga para siyang bata na nawawala sa palengke.

"Did you peek on my body when I collapsed on the floor?" tanong ulit nito kaya naman mabilis akong naalarma at matalim na tumingin sa kaniya.

Ano ang akala niya sa akin? Manyakis?

"Hoy, bunganga mo!" inis na bulyaw ko sa kaniya. "At saka bakit nandito ako sa kuwarto? Baka kung ano na ang ginawa mo sa katawan ko, malalagot ka sa akin," banta ko pa habang tinuturo ang hintuturo ko sa mukha niya.

He rolled his eyes at me. "If I don't have a respect to your body, maybe you are naked now while remembering the feeling of pleasure last night," he sarcastically directed.

I blinked twice while processing his words in my mind. Ano ulit ang sinabi niya? Tama ba ang narinig ko? Baka mali, tama. Mali ang narinig ko. Pero bakit iba ang nararamdaman ko ngayon?