Time Back To First Autumn

CHAPTER 23

CHAPTER 23

AUTUMN

One week had been passed since our first match happened in Athena University. All students became motivated because of our first win in practice match. They started to greet my members whenever they are roaming around the campus. And as usual, every day I have Autumn's identity. Kilala ako ni Tritus pero hindi ang ibang mga miyembro ng volleyball. Balita lamang iyon ni Tritus sa akin dahil hindi pa ako nakakalabas ng ospital.

As the door of my room here inside the hospital opened, Cradience went inside while carrying a tray of food.

"Breakfast time." He placed the tray above the small table at the right part, beside of hospital bed. And he's wearing a uniform of our school. The top of his uniform, near at the collar, was unbuttoned.

Did he rush here after fixing himself? Bakit nag-abala pa ang lalaking ito?

"May klase ka, ano ginagawa mo rito?" bungad ko sa kaniya at napakibit balikat lamang ito. Hindi ko alam kung matutuwa ako sa pagkain na dinala niya o maiinis ako dahil hindi niya pinapansin ang tanong ko? Hindi mo talaga alam kung nag-aalala ang lalaking ito o gusto niya lang na manatili rito dahil may bago siyang pang-inis.

"Don't look at me like that. Eat up," sagot nito at isa-isang inilapag ang mga pagkain sa harapan ko. "Do you want anything else?" he asked as he looked at me seriously.

I also don't know if he is sad or he has a problem. Lagi kasi siyang seryoso at blangko ang mukha. Basta lahat ay idinadaan niya na lang sa gawa kaya mahirap siyang basahin. Anong klase bang tao siya?

I sighed. "Did you eat up? What time did you wake up?"

He scratched his nape by his fingers. "Around five am. And yes, I already had my breakfast."

Kinuha ko naman ang kanin at ang ulam na dala niya. Hindi dapat ako kumakain ng kanin kapag umaga pero gusto niya yata ng heavy breakfast ngayong umaga.

"I cooked that." Saktong pagkasabi niya niyon ay pagbuga ko sa kinakain ko. Kasunod niyon ang pag-ubo ko kaya naman inabutan ako nito ng tubig.

"A-ano kamo?" I asked while coughing. Parang nabingi ako sa sinabi niya.

He crossed his arms above his chest. "Is it too bad and you just vomit that out? Wow, Autumn? For real?" he sarcastically asked.

To be honest, the food doesn't taste bad. It's actually good. Kaya lang naman ako napabuga dahil hindi ko inaasahan na ang isang Cradience ay magluluto ng umagahan ko. Kahit kailan hindi ko pa nakain ang luto ng lalaking ito.

"Ikaw nagluto nito? Hospital equipments ang mga ito ha," sagot ko at tinitignan ang mga ginamit niyang mangkok at plato.

He shook his head. "You really can't be serious. I woke up around five am just to cook that in their kitchen."

My eyes widened. "Talaga? Paano ka pinayagan, aber?"

Napataas ang isang kilay nito dahil sa tanong ko na parang naninigurado pa ako na siya talaga ang nagluto ng mga inihanda niya rito.

"Basic, I flirted the staff there a bit. Basic thing of guys, you know that already," nahihiyang sagot nito kaya naman padabog kong inilapag ang kutsara sa mangkok dahilan upang gumawa ng malakas na ingay. Gulat naman ako nitong tinignan habang ako pinoproseso ko ang ginawa kong aksyon sa harapan niya.

"Bakit kailangan mo makipaglandian para lang makaluto? Kung nag-order ka na lang o pumasok sa klase at hindi ka nag-abala rito, ha? Ano na naman pumasok sa utak mo at nagawa mong humarot nang ganito kaaga? Anong oras pa lang Cradience, oh. Pakilugar muna ang pagiging playboy," sermon ko sa kaniya at hindi namamalayan na natataasan ko na siya ng boses dahil doon.