Alam-u Askam ( Kederler Ve Hastalıklar )

* Melek *

1505 , Trabzon Sancağı

Ben Zamira !

1503 senesinde kekik kokulu Arnavut dağlarının döşünden payitahta oradan da Şehzade Hazretleri'ne sunulmak için şark sancağı olan buraya yani Trabzon'a gönderildim.İşte şimdi vakti gelmişti.Bu gece şehzadenin huzuruna çıkacaktım.Talihim yaver gitmişti ki bugün perşembeydi. Mübarek gece... Üzerimde lâl renkli bir kaftan, saçlarımın arasına sıkıştırılmış akik taşlı küçük bir taç vardı.Envâyi çeşit misklerin tercihi bana kalmış, seçim bana bırakılmıştı.

"Leylak olsun."

"Leylak... Münasip olur bak Hafsa."

Hafsa... Valide Şah Hatun vermişti bu adı bana. Bu yeni adımın bana pek yakıştığını artık Zamira adını kullanmayacağımı söylemişti. Âdetlerimize göre yasakmış. Hafsa...

Nihayet hazırdım.Lakin o da ne? Ayaklarım zangır zangır titriyordu.Az daha heyecandan düşüp bayılacaktım.

Dildade Kalfa:

"Bir an evvel kendine gelmelisin, Hafsa Hatun. Sakin ol. Sana öğretildiği gibi zinhar şehzademizin gözlerine bakmayacaksın. Şehzademizin önünde diz çökmeyi unutma. İşittin mi söylediklerimi Hafsa Hatun, ha ? Allah'ım kime söylüyorsam ben! "

Gelmiştik. Koca kapıların ardında Şehzade Selim beni bekliyordu. Allah'ım, yardım et bana !  Öyle heyecanlıydım ki... Az sonra açılacak olan kapı, benim kaderimi belirleyecekti. Ve o an geldi. O koca kapıdan içeri ilk adımımı attım.

"Şehzade Hazretleri..."

Gözlerimi yere kilitlemiş, bana verilecek olan bir işareti bekliyordum. O sırada gözüme gümüş şamdanlardan yansıyan o suret takıldı.

" Yaklaş hatun ! "

Nefesimin kesildiğini hissediyordum. Güçlükle de olsa şehzadeye doğru ilerledim ve bana öğretildiği üzere şehzadeye bakmadan yere diz çöktüm, şehzadenin eteğini öptüm.

Bir el usulca çenemden tutup, beni kaldırdı.

" Bu ne güzelliktir böyle hatun? Adın ne senin? "

" Hafsa, Şehzadem."

" Hafsa... Beni mest ettin kendine."

...

O gece erdim saadete. Şehzadenin karısı oldum. Ve şehzade bana bir armağan verdi daha ilk geceden. Yeni bir isim verdi: Melek !