(Küfür bulunur)
(Acemi dille yazılmıştır)
Babasının işi yüzünden bambaşka yere taşınan Esra çıkmaz bir sokağa girer. Bu sokaktan çıkması içinse birine ihtiyacı vardı.
Mahallenin abisi olan Can'a.
Mahallenin abisi olan Can ise aşka yeminler etmiş...
Çiçeklerden papatyayı, İnsanlardan seni sevdim... - Oğuz Atay.
Bölüm şarkısı: Mabel Matiz: Sarışın
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
(Can'ın anlatımıyla)
Ay yüzlü kız..
Ona bu ismi vermiştim.
Sarıya kaçan saçları, kahverengi gözleri, ay gibi parlak yüzü.. Esra. Benim hayatımın ortasına girmiş ve orayı fethetmişti.
Annemin mezarındaydım, en sevdiği çiçekleri mezarının başına koymuştum ve şimdi onunla konuşuyordum.
"Yüzü ay gibi anne.. Parlak, hiç beklemediğim bir anda geldi hayatıma girdi. Çilleri var.. Çok yakışıyor ona çiller. Hayatımdan hiç çıkmasın istedim ama ona yaşattıklarımla kendi isteğiyle çıktı. Sonra geri girdi ama, ona yaşattıklarıma rağmen bırakmadı." Dedim ve sustum.
"Kıskançlığıma yenik düştüm. Kırdım onu. İlk defa böyle hissediyorum anne.. Sanırım bana şu ismi aşk olan şeyden oldu." Deyip güldüm.
"Benim kalın kafalığıma rağmen o beni bırakmadı ben de onu bırakmayacağım anne. Söz." Deyip mezar taşından kalktım önce mermer taşını öptüm sonra okşadım ardından yanından ağır adımlarla ayrıldım.
Bırakmayacaktım onu.. bulmuştum onu bir daha kaybetmeye lüzum yoktu. Hava gürleyince gökyüzüne baktım. Bugün hava değişikti havada bir tane Kara bulut yoktu ama hava gürlüyordu.
Eve doğru yürümeye başladım, sokağa girdiğimde karşıdan ada geliyordu, yanıma geldiğinde durup sarıldı.
"Ada bir dur!" Dedim sert sesimle, artık temas etmesini sevmiyordum.
"Ne oldu sana? Neyin var?" Diye sorduğunda onu duymadım gözlerim çoktan karşıdan gelene kilitlenmişti. Çilli geliyordu, yanında Cansu vardı. Başında mavi bir bere vardı, burnu kızarmıştı.
