(Küfür bulunur)
(Acemi dille yazılmıştır)
Babasının işi yüzünden bambaşka yere taşınan Esra çıkmaz bir sokağa girer. Bu sokaktan çıkması içinse birine ihtiyacı vardı.
Mahallenin abisi olan Can'a.
Mahallenin abisi olan Can ise aşka yeminler etmiş...
Herkese merhaba, başlamadan önce üstteki şarkıyı açmayı unutmayınn, keyifli okumalar dilerim. 🤍🕊️
İlk yayımlanma tarihi: 18 Ocak 2024
"Sanki tüm hayatım boyunca yanlış melodiyle dans etmiş gibiyim." -Hegel
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Hayat, yaşam, sevgili, ruh..
İsmimin anlamı bunlardı. Ama ben bunların hiçbirini annem öldükten sonra hissedememiştim.
Benim duvarlarım vardı. Siyah, kalın, geçilmesi imkansızdı.
Ya da ben öyle sanıyordum.
Esra, birden önüme çıkmıştı ve merhaba deyip hayatıma girivermişti. Siyah duvarlarımın arasından geçmiş boş, renksiz olan duvarlarımı tek bir dokunuşuyla çiçekler yeşerttirmişti.
Yetmezmiş gibi duvarlarımı balyozla kırıp ortadan tamamen kaldırmıştı.
"Oğlum, yarın annenin mezarına gideceksin değil mi?" Diye sordu babam. Bugün izinliydim, salonda babamla oturuyorduk.
"Evet, gideceğim baba, sen de geleceksin değil mi?"
"Tabii geleceğim oğlum." Diye cevap verince başımı salladım. Bugün tüm gün uyumak istiyordum ama susmak bilmeyen telefonum yüzünden uyuyamamıştım! Uyurken rahatsız edilmekten nefret ederdim. Öfkeyle telefonu odamdaki koltuğa savurup kafamı yastığıma geri gömmüştüm.
Ama çok geçti.
Uykum çoktan kaçmıştı!
"Baba ben uzanmaya gidiyorum. Sabah telefonum yüzünden uyuyamadım. Bari şimdi uyuyayım." Deyip ayaklandım. Babam başını sallayınca salondan çıkıp odama girdim. Telefonumu sessize alıp masaya yüzüstü koydum. Kendimi yatağıma bıraktım, çok geçmemiş olacak ki gözlerim kapanmaya başlamıştı. Bir süre sonra uyuya kaldım.
Gözlerimi açtığım da hava çoktan kararmıştı. Saat 20:00'i geçmiş olmalıydı. Masanın üzerindeki telefonum titreyince ayağa kalkıp kimin aradığına baktım.
Esra'ydı.
"Efendim yavrum?" Diyerek açtım.
"Napıyorsun canım?"
"Yeni uyandım güzelim, sen napıyorsun?"
"İyiyim, seni özledim." Dediğinde yüzümde bir gülümseme belirdi.
"Ben de seni özledim."
"Dışarı çıkalım mı? Biliyorum geç oldu ve izin günün ama özledim işte."
"Çıkalım güzelim de annenler izin verecek mi ki?" Diye sordum.
"Verirler verirler. Sen merak etme. Hadi ben hazırlanayım o zaman."
