(Küfür bulunur)
(Acemi dille yazılmıştır)
Babasının işi yüzünden bambaşka yere taşınan Esra çıkmaz bir sokağa girer. Bu sokaktan çıkması içinse birine ihtiyacı vardı.
Mahallenin abisi olan Can'a.
Mahallenin abisi olan Can ise aşka yeminler etmiş...
Gözleri dolmuş bir şekilde arkasına yaslandı Esra, geçirdiği kazanın üzerinden 3 gün geçmişti. Cansu'lar dün gelmiş onu yalnız bırakmamıştı. Bir kişi hariç..
Bir kişi eksik gelmişlerdi.
"Neden açmıyorsun telefonlarımızı Çağlar, neden?" Diye fısıldadı Esra, Hepsi dört bir koldan Çağlar'ı arıyorlardı ama ulaşamıyorlardı. Sayısız aramaları her defasında cevapsız kalıyordu.
"Sizinle de doğru düzgün konuşmuyor muydu? Hiç mi gelmedi yanınıza?" Diye sordu Özgür, telefonu kulağından indirmişti dakikalar sonra ilk kez konuşmuştu. Sesi kötüydü.
"Hayır, sizden sonra en fazla iki yada üç kere görüştük daha sonra da bizimle tamamen bağını kopardı." Diye cevapladı Cansu.
Özgür Esra'ya döndüğünde gözlerinin kapattığını gördü, yüzünü ekşitiyordu, ara sıra da dudaklarını birbirine bastırıyordu.
"Ağrın mı var güzelim?" Diyerek yanına oturdu. Başını salladı Esra.
"Biraz yaralarım acıyor."
"Ağrı kesici getiriyorum hemen," diyerek kalktı ve mutfağa koştu. Bir dakika sonra elinde su bardağı ve ağrı kesiciyle geldi.
Esra ilacını içtikten sonra bardağı ortadaki sehpaya bırakmıştı. Bakışları tekrar Emir'i bulmuştu.
"Emir, bir daha arasana, abi başına bir şey mi geldi ki?" Diye korkarak sordu Esra.
"Kötü düşünme kuzum, iyidir." Dedi Cansu. Esra'yı sakinleştirmeye çalışarak. Kötü düşünme diyordu ama dediği şeyi yapamıyordu. Çağlar telefonu açmadıkça daha fazla korkuyordu.
Emir kısıkça küfür edip telefonu kulağında çekince Esra anlamıştı, telefon gene açılmamıştı.
"Ya kendine bir şey.. Yapmamıştır değil mi?" Deyince Cansu Esra'nın kalbi korkuyla sıkıştı.
