دین: از اینورا بچه. بیا تو ببینم بیا تو.
دستش رو بین موهای لویی برد و بهم ریختشون. بلند خندید و لویی آهی کشید. بعد از این همه سال هنوز به این خوش آمدگویی دین عادت نداشت. وارد خونه شدن و دین لویی رو تا نشیمن همراهی کرد.
دین: کس بیا ببین کی اومده.
بلند گفت و چند ثانیه بعد کستیل وارد پذیرایی شد. با دیدن لویی لبخند بزرگی روی لبهاش نشست و محکم بغلش کرد.
کستیل: دلمون برات تنگ شده بود. کجا بودی تو؟ میدونی چند وقته نیومدی پیشمون؟
لویی شرمنده شد. دین و کستیل بچه نداشتن و از اول زندگیش اون رو مثل پسر خودشون دوست داشتن. همیشه کنارش بودن و لویی تقریبا مطمعنه از اونها بیشتر از پدر و مادرش خاطره داره. ولی این اواخر وقت کافی برای سر زدن بهشون رو نداشت و نزدیک به دو ماه همدیگه رو ندیده بودن.
لویی: ببخشید.
دین: نمیبخشمت.
لحن دین جدی بود و نزدیک بود لویی رو به التماس بندازه تا اینکه خنده اش بلند شد و کستیل زیر لب چیزی بهش گفت.
کستیل: اذیتش نکن دین.
لویی پوکر به دین خیره شد و دین دستش رو روی شونه ی لویی گذاشت.
دین: خوب گرفتمتا.
کستیل: دین!
لویی آهی کشید و کستیل به دین چشم غره رفت. دین با نیشخند بهشون نزدیک شد. هر دو کنار لویی نشستن و لویی توی گرمای محبتشون ذوب می شد. چطور دو نفر میتونستن انقدر دوست داشتنی باشن؟ توی دلش همیشه آرزو می کرد محبت خودش و سولمیتش به اندازه ی اونها باشه. تازه یادش اومد برای چی اونجا اومده بود.
لویی: اممم...میگم شماها چطوری با هم آشنا شدین؟
لبخند بزرگی روی لب های هر دوشون نشست. خاطراتشون درست از جلوی چشمهاشون رد شد. انگار همه ی این سالها که با هم بودن فقط یک دقیقه بوده.
دین: پونزده سالمون بود نه؟
کستیل: آره
دین: خب بزار اینطوری شروع کنم. من برخلاف بابات اصلا بچه ی سر به راهی نبودم. تا جایی که در توانم بود آتیش میسوزوندم. تا اینکه بالاخره از مدرسه اخراجم کردن. هیچ مدرسه ای من رو قبول نمیکرد خب کی دلش یه شاگرد اخراجی میخواد؟ بجز یه مدرسه که تحت نظر کلیسا بود و با کلی منت قبولم کردن چون فکر می کردن میتونن سر به راهم کنن.
لویی: تونستن؟
کستیل: نتونستن
دین خندید و دست کستیل رو گرفت.
دین: روز اول مدرسم بود. وارد کلاس که شدم همه طوری نگاهم می کردن انگار قاتل سریالی دیدن. از جمله همین آقا.
