9

45 10 0
                                    

"Jiyong, are you okay?" Alam kong hindi sya okay but I had to ask.

"Don't leave," Ang tanging sinabi nya. He locked his two a rms on my waist kaya nakayakap na sya ngayon sa akin. Hindi na ako tumutol. Ang tanging iniisip ko ngayon is how to make him feel better.

"I won't. May gamut ka ba dito?"

Umiling iling sya.

I looked for his cellphone. "Uhm, anong pangalan ni kuya Manueldito? I have to call him." Sabi ko while I was opening his cellphone. Same pin code. I started to browse his contact. I tried looking for his name pero wala!

Umiling iling ulit si Jiyong at humigpit pa ang yakap sa akin. "Don't leave," Ang tanging sinabi nya.

"Anong pangalan ni kuya Manueldito?" Nagpapanic na ako.

Hindi na sya sumagot. Nawala na ang tama ko dahil sa pag-aalala sa kanya.

Hindi nya ako pinapakawalan. I pulled him up at bumagsak kami sa sofa na nasa likod namin. Gusto ko syang dalhin sa kwarto nya para maka higa sya but I guess, sa sofa na lang. Hindi ko sya kakayaning dalhin sa kwarto nya.

"Don't leave," Bulong nya habang inaalis ko ang pagkaka yakap nya sa akin at pinapahiga sya.

"Hindi ako aalis. You have to lie down. C'mon," naglagay ako ng isang throw pillow under his head. Nang bitawan nya na ako ay pumunta ako sa kusina. Bahala na. I have to do something. Kumuha ako ng yelo at nilagay sa malaking bowl. Naglagay ako ng tubig. May alcohol din sa taas ng ref kaya nag lagay ako.

Pumunta ako sa kwarto nya. Halos wala rin iyon gamit. Just the bed, bedside table, wall cabinet na nang buksan ko ay punong puno lang ng mga damit nya at sapatos. Naghanap ako ng towel. Umalis rin ako agad nang maka hanap na ako. Kinuha ko rin ang comforter na nasa kama nya.

Pinuntahan ko sya sa sala. His face is crunched. Halatang hindi sya comfortable. Nakaka inis na uminom pa kami. Siguro ay kanina pa masama ang pakiramdam nya and he's not saying anything kasi baka umalis na ako.

I started to rub his face gently with the towel from the bowl with cold water and alcohol.

He opened his eyes and it landed on me face. "Noona," he said in a hoarse voice.

"Sana sinabi mo na masama na pakiramdam mo," I said as I continued to slowly rub his neck with the towel. Ayoko syang pagalitan kasi may sakit na nga sya.

He swallowed. "I'm sorry," Pumikit sya ulit.

"It's fine. I'll call Kuya Manuel in a while para puntahan ka dito."

He opened his eyes again. "Iiwan mo ako?" Malamlam ang mga mat ana tanong nya

"Syempre, hindi! Kaya nga tatawagan ko si Kuya Manuel."

Umiling iling sya tapos pumikit ulit. "Dito ka lang,"

Hindi ako nagsalita. Inangat ko na ang suot nyang wifebeater para punasan na rin ang katawan nya. He looks like a freaking child right now. He's just letting me rub him with a towel. He flinches sometimes dahil malamig pero hindi naman sya tumututol.

"Jiyong, c'mon. I have to call Kuya Manuel. He has to know you're sick."

"Okay,"

"Anong pangalan nya sa cellphone mo?"

"Kuys,"

"What?"

"Kuys!"

"Okay. I'll find his name."

Nang mapunasan ko na sya ay nilagay ko na ang comforter.

"Don't leave," he said again.

"I won't," Naisip ko na lumabas at bumili ng gamut but I remember, sinamahan ako ni Kuya Manuel paakyat dito dahil mahigpit nga. Baka hindi na ako maka balik. Ang tanging choice ay tawagan si Kuya Manuel.

Yup! I'm That NoonaTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon