×××××××××Night Time×××××××××××
သူတို့ ညမိုးချုပ်တဲ့အထိ လျှောက်လည်ခဲ့ကြသည်...ဓာတ်ပုံတွေရိုက်ကြ မုန့်တွေလျှောက်စားကြဖြင့် ရန်ဖြစ်လိုက်ပြန်တည့်လိုက်နှင့်သာ တစ်နေ့တာကိုဖြတ်သန်းခဲ့ကြသည်...
ကားမောင်းနေရင်းလက်ကနာရီကိုကြည့်မိတော့ ၁၁:၀၀ ပင်ထိုးတော့မည်...ဘေးနားကအရိုင်းအစိုင်းလေးအားလှည့်ကြည့်လိုက်တော့ အိပ်နေသည်မှာ ဟောက်သံတွေပါထွက်နေသည်..ခနအကြာ ဟိုတယ်ရှေ့သို့ပြန်ရောက်သွားသည်...အိပ်မောကျနေသော သကောင့်သားလေးအား မနိုးရက်တော့တာကြောင့် ပွေ့ချီပြီးတော့သာ အခန်းဆီသို့ လာရသည်....လာသည့်လမ်းတစ်လျှောက်တွင်လည်း မနေ့တစ်နေ့ကမှဟိုတယ်သို့အလုပ်ဝင်လာသည့်အလုပ်သင်ကောင်မလေးများဟာလည်း တအံ့တဩဖြင့်ပင်ကြည့်နေကြသည်...လုပ်သက်ရင့် အလုပ်သမားတွေကတော့ ခပ်ပြုံးပြုံးဖြင့်သာ.သူတို့တွေသိကြတာပေါ့ ဒီကောင်လေးနှစ်ယောက်ဟာ အမြဲတမ်း ကိုက်နေကြပေမဲ့လည်း တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက်မသိမသာဂရုစိုက်တတ်ကြသည်လေ..
"ဟူး! လေးလိုက်တဲ့ဝက်"
ပွေ့ချီလာသောအသေးကောင်၏ခန္ဓာကိုယ်အားခုတင်ပေါ်သို့ပစ်ချလိုက်ရင်း ညီးတွားလိုက်သည်......ဘယ်လိုတောင်စားနိုင်လိုက်တဲ့ကောင်လည်း!!
"ခုကျတော့လည်း အိပ်မောကျနေတာလိုက်တာများ..တစ်နေကုန်သောင်းကျန်းထားတာသူမဟုတ်သလိုဘဲ"
တစ်ချက်မျှပြုံးလိုက်သည်...တစ်နေကုန်လျှောက်ပတ်ကာထိုကောင်လေးအလိုကျ လိုက်ပြေးနေခဲ့ရတာကြောင့် အရမ်းကိုပင်ပန်းနေပြီဖြစ်တဲ့အတွက် ရေချိုးဖို့ရန် ရေချိုးခန်းဆီသို့ဦးတည်လျှောက်ခဲ့ပါတော့သည်...
....
"အိုး..ခုမှဘဲလန်းဆန်းသွားတော့တယ်!"
တဘက်တစ်ထည်ခါးမှာပတ်ကာ အပြင်သို့ပြန်ထွက်လာခဲ့သည်။
"ဟေး! သောက်ကျိုးတွေနည်း!!! ဒါကဘာလဲဟ!"
ခုတင်ပေါ်တွင်ထထိုင်နေလေသော အသေးကောင်ကြောင့် သူနှလုံးရပ်မတတ်ပင်လန့်သွားရသည်...
"ခုနကသေနေတာမဟုတ်ဘူးလား!! ဘာလို့ထလာတာလဲမေဘေးလေး!"
ဒေါသထွက်ထွက်ဖြင့် အော်ငေါက်လိုက်တော့....ဝမ်းနည်းသွားမယ်ထင်ခဲ့ပေမဲ့
