Umut Çıkmazı|

1.Bölüm: Yaşamdan Kaçmak

1.

" Yaşamdan kaçarak huzur bulamazsın."

- Virginia Woolf

Umut Çıkmazı

🍀

Sare Sarıca.

Bir kitapta okumuştum. Baş karakter kitabın sonunda şu cümleyi kurmuştu; Ben senin ilk tanıdığım halini özledim.

Ne kadar kötü değil mi? Sevdiğiniz birinin, değişmesi. Artık sizin için aynı duyguları hissettirmemesi.

O kızdaki çaresizliği ben okurken hissetmiştim mesela. Kim bilir kaç kere keşke demiştir, kaç kere şöyle olsaydı da böyle olmasaydı diye hayıflanmıştır.

Düşünseneze, hayatınızı o kişiye göre şekillendiriyorsunuz. O ise bir anda gidiyor. İlk anları, ilk zamanları özletecek duruma düşürüyor.

İşte sizde, " Madem gidecektin, neden girdin ki hayatıma" diyorsunuz.

İşte o sırada, güven ve güvenmek kelimeleri araya giriyor. Sizi öyle, bırakıp giden adama hesap sormak istemez miydiniz?

Ben isterdim, ki beni hiç kimse öyle bırakmadı. Umarımda bırakmaz...

🍀

" Sare...kızım." Okuduğum kitabı bir kenara, telefonumu bir kenara koydum. Kapımı gürültülü bi şekilde açıp, odamdan çıktım.

Ha bu arada, merhaba. Ben Sare Sarıca. Yirmi iki yaşındayım.

Galiba sadece bu kadar. " Efendim anne?" Diye sordum merdivenlerden inerken." Hakan geldi, bir bak istiyorsan annecim." Kafamı sallayıp, usulca dış kapıdan çıkıp, bahçeye yöneldim.

Bizim bahçenin, oturma alanındaydı. " Yine mi sen...bu kez neden geldiniz Hakan bey?" Dedim sırıtarak." Kalbimi kırman için gelmedim Sare. Konuşmak için." Gülümseyip yanına oturdum.

" Dalga geçiyorum şapşal." Elimi tutup, dostça okşadı. " Sare," Dedi düşünceli bir şekilde. " Doruk çıkmış." Şok içinde elimi elinden çektim.