ACCIDENTAL ACCIDENT

VIII. Refugees

"Why are you here?" I asked to the princess who suddenly cling her arms to mine, the reason I stopped sipping my tea. I am currently sitting at the garden, examining the mesmerizing beauty of the surroundings.

"K-kasi," utal niyang sabi.

"Kasi?"

— (FLASBACK) —

"I heard the commotion happens this morning," the king said.

"My apologies, your highness. It was all my fault."

"As a punishment of your doings, I'll give you something to work on."

"I won't complain, your highness."

— (END OF FLASBACK) —

"And what is this task he had given to you?"

"To take a look and observe the refugees outside the capital." Naupo ito sa kaharap na upuan. "And I want you to accompany me," nakangiti niyang dagdag.

"Don't want to," napasimangot ito sa mabilis kong pagtanggi.

"P-pero," naiiyak pa nitong sabi. "I have contact on that demon lord na iniiyakan mo noong event."

Napamaang ako sa sinabi nito, "paano mo nalaman?"

"I have connections," she calmly and proudly said.

"Mukha mo connection, hindi iyon nagbibigay ng contact kahit kanino at tsak—," napahinto ako sa dapat kong sabihin nang mapagtanto kong hindi pala iyon si Jace. "I don't need that, princess."

"Call me Sierra."

"Call me onee-san instead, para sumama ako sa'yo."

Funfacts about sa'kin;
Pangarap matawag na ate in Japanese language (Onee–san)

"Onee-san?"

"Meaning ate"

"Sige sinabi mong sasama ka ah, unii–chan."

"Oo naman," I mischievously smiled.

"Creep"

"Shut up, brat."

》》》》》》》》

We were currently roaming around the refugees site. The princess's auxiliary is explaining everything to us, especially our queries.

This site is characterized by substandard living conditions, with shelters made up of flimsy tents or makeshift structures. Inalog-alog ko pa ang isang tent, to examine if its stable. On top of that, from the surroundings upto individual are untidy, very untidy.

Kumakalat ang tent na halos wala na kaming madaanan. Maingay, mabaho, marurungis ang suot, at higit sa lahat they're malnourished.

Nang saglit kong pagmasdan ang mga tao sa paligid ay nakatingin na pala ang mga ito sa amin. Well, sino ba naman ang hindi pagtitinginan kung ang mga suot namin ay balot ng karangyaan, idagdag pa itong batang kasama namin na hindi manlang inaalis ang koronang nakapatong sa ulo niya.

We're bound to see the chief of this site, pero itong mga kasama ko mukhang hindi na kaya pang pumasok sa pinakaloob ng site. What can I expect, they're nobles na sanay sa mabangong lugar. Kahit ako nga parang babaliktad rin ang sikmura, pero nakakaya ko pa naman.

"I'm fine going alone, hintayin niyo nalang ako sa labas." Nagtinginan pa silang lahat bago pumayag. Nagpaiwan naman  ang prinsesa at ang isa nitong servant, pati ang auxiliary naming kasama.

Tanging ako at ang auxiliary lamang ang nag-uusap. Iniiwasan siguro ng dalawa ang makalanghap ng maraming hangin kaya tahimik lang silang naglalakad. Huminto kami sa tapat ng isang tent. Sa lahat ng tent na nadaanan namin, ito na yata ang pinakamalaki.

"P-pasok kayo," anyaya ng babae. She's a beautiful lady cascading black hair that falls gently on her shoulders. I can also tell how shy she is in front of us. Avoiding eye contacts, biting her lip, and bowing her head, no doubt that she's a shy person.

"Humihingi ako ng tawad kung wala akong maihandog sa inyong pagbisita," yumukod muli ang babae bilang pagpapahayag ng paghingi ng tawad.

"We're not here para humingi ng kung anuman, we're here para matuldukan ang krisis na dinadanas ng mga refugees." Mabilis na sagot ng prinsesa. Who would have thought na magiging maayos  ang balikong katinuan ng batang ito.

"Ako nga po pala si Anna, anak ako ng head chief ng site na ito. Ang head chief o ang papa ko ay kasalukuyang nasa center, sa kadahilanang nagkaroon ng outbreak ng pananakit ng tiyan ang mga bata." Nakaramdam ako ng madiing kapit mula kay Sierra. I know, they has a bigger problem, more than I thought. So we can't afford to fail since we are talking about life here.