Sonumuzun Başı

Bölüm 11

<< Merhaba sevgili okurlar bu bölüm biraz uzun oldu umarım beğenirsiniz. iyi okumalar :)) Müziği açmayı unutmayın>>

Ayrıca bu bölümü destekleri için teşekkür ediyor, arkadaşım Eylül'e ithaf ediyorum :))

Medya:  Lana Del Rey -You Can Be The Boss

Ardından telefonuma gelen bildirim sesi dikkatimi dağıtınca telefonuma baktım;

Bilinmeyen Numara

"Selam Güzellik:)) "

Mesajı okuduğumda tüylerim diken diken oldu.

Yüz ifadem değişmiş olacak ki Acar merakla bana seslendi;

"Armina?" 

Bakışlarımı Acar'a yönelttiğimde koridorun başında bizim olduğumuz yere gelen kadına baktım.

Önce sade ve şık topuklu ayakkabıları dikkatimi çekti. Üzerine giyindiği kürk ve içindeki zarif, siyah elbiseyle etrafı büyüleyecek şekilde bakışlar atıyordu. 

Acar çok şaşkın bir şekilde "Asya!" diye seslendi kadına oldukça sinirlenmiş görünüyordu burnundan soluyordu. Burak Acar'ın yanına doğru gitti. Kız ise;

"Geçmiş olsun Acarcım duyunca hemen geldim."

Acarcım mı dedi o ?

Bu kız Acarın eski sevgilisi miydi?  Evet bu kız, o akşam bahsedilen kızdı. 

İçim bir an öfkeyle doldu. O an aklıma bana metrodayken söylediği sözler geldi: 

'O ve onun gibilerden hoşlandığım doğru sayılmaz doğal güzellikten yanayım'

Hiç de doğal güzellikten yana falan değilmişsin. Sarı bomba gibilerinden hoşlandığın hakkında doğru düşünmüşüm dedim içimden. 

Kız çok samimi bir şekilde Acarla konuşuyordu.

" Ne o beni gördüğüne sevinmedin mi yoksa canım?" 

Ne kadar da yüzsüzdü. Sanki bilerek Acarı çıldırtmak için gelmişti. Peki nasıl haberi olmuştu?

 Acar bağırmamak için ortalığı birbirine katmamak için kendini zor tutuyordu. Öfkeden çenesi kasılmıştı. Çıkış saatim de gelmişti. Bir an önce Acar'a geçmiş olsun deyip eve geçmek istiyordum.

Onlara ne uzak ne de yakın duruyordum. Asya bizim üzerimizde gözlerini gezdirdi. Ve vakit kaybetmeden aniden Acar'ın boynundan tutup dudaklarına yöneldi. 

Burak şok içinde olanları idrak etmeye çalışıyordu. Gözlerim yanmaya başlamıştı.  O an çalan telefonumu açıp kulağıma götürdüm. Göz yaşlarım sessizce süzülüyordu. Arayan annemdi. Acar'ın bağrışlarını yarım yamalak duydum.

"Kızım ameliyattan çıktın mı ? Seni bekliyoruz babanla otoparktayız."

"10 dakikaya oradayım." dedim soğuk bir sesle. 

Ve telefonu suratına kapattım anneme karşı da içimde bir öfke vardı onun da benden gizlediği şeyler vardı.

  Hızlı adımlarla katı terk ediyordum. Burak arkamdan seslendi hatta peşimden geldi ama yüzümü görmesini istemedim. Asansörü de beklemek istemedim. Arkam dönükken "Eve gitmem gerekiyor, görüşürüz." dedim.

  Merdivenlerden hiç daha önce bu kadar hızlı indiğimi hatırlamıyordum. Soyunma odasında hızlıca üzerimi değiştirdim dolabımdan çantamı aldım.